نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 12 صفحه 58

1381/07/03 چهارشنبه درس شمارۀ (448) کتاب النکاح/سال پنجم

اشاره

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ

خلاصۀ درس این جلسه:

در این جلسه، ابتدا بعضی از روایاتی را که از آنها استفاده می شود مجیز در حال عقد لازم نیست صلاحیت اجازه داشته باشد، بررسی می کنیم. در ادامه، ادّعای اجماع بر اشتراط عدم مفسده را مورد اشکال قرار می دهیم. آنگاه استدلال به قاعدۀ لا ضرر را تأیید می کنیم و در نهایت از بین روایات خاصه ای که به آنها استدلال شده، بعضی را قابل استناد خواهیم دانست.

***

الف) آیا مجیز در هنگام عقد باید صلاحیت اجازه داشته باشد؟

گفتیم از روایات متعدد استفاده می شود و قواعد نیز اقتضا می کند که برای صحت عقد فضولی لازم نیست مجیز در هنگام عقد صلاحیت اجازه داشته باشد.

یکی از روایات دالّ بر این مطلب، روایتی است که راجع به سکران وارد شده است.(1) البته سکر مراتبی دارد و در بعضی مراتب آن شخص مسلوب العباره نمی شود یعنی این طور نیست که اصلاً تعقل نداشته باشد. این روایت هم مربوط به همین مرتبۀ غیر شدیدۀ سکر است و از آن استفاده می شود که شخصی که در حال سکر عقدی کرده و بعد از افاقه به آن عقد راضی شده، عقدش محکوم به صحّت است. پس معلوم می شود که مجیز لازم نیست در حال عقد صلاحیت اجازه داشته باشد. در مورد صبی هم که علی التحقیق مسلوب العباره نیست اگر عقدی کرد یا دیگران برایش عقدی کردند چنانچه بعد از بلوغ امضا کند، عقد صحیح خواهد بود.