نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 15 صفحه 14

«الشرط الثالث ان یکون فی الحولین و یراعی ذلک فی المرتضع لقوله علیه السلام «لا رضاع بعد فطام» و هل یراعی فی ولد المرضعه؟ الأصحّ انه لا یعتبر فلو مضی لولدها اکثر من حولین ثم ارضعت من له دون الحولین نشر الحرمه. و لو رضع العدد الاّ رضعه واحده فتمّ الحولان ثم اکمله بعدهما لم ینشر الحرمه و کذا لو کمل الحولان و لم یرو من الاخیره. و ینشر اذا تمت الرضعه مع تمام الحولین.

یکی از شرایط معتبر در باب رضاع نزد امامیه این است که سنّ مرتضع در هنگام رضاع بیشتر از دو سال نباشد این مطلب در مورد مرتضع اجماعی است و لی آیا در مورد ولد المرضعه یعنی بچه ای که شیر او را به مرتضع می دهند نیز شرط این است که وی هم بیشتر از دو سال نداشته باشد؟ مطلبی است که محل خلاف می باشد.

دربارۀ این شرط مطالبی در متن مسئله ذکر شده که توضیح و مدارک روایی آنها را در جلسات آینده بیان خواهیم کرد، آنچه در این جلسه به آن می پردازیم بحث نسبتاً

کلّی است پیرامون اعتبار زمان (اعم از روز، ماه و سال) در موضوع بعضی از احکام و اینکه آیا مراد از ماه و یا سالی که در موضوع بعضی از احکام معتبر است، بر اساس ماه و سال قمری است و یا اینکه اعم از قمری و شمسی است و بحث دیگر راجع به تلفیق زمانی است.

ب) مطالبی پیرامون اعتبار زمان (ماه و سال) در موضوع برخی احکام شرعی

1) ظهور سال در سال قمری

اینکه مقصود از «سال» در لسان آیات و روایات، سال قمری است ظاهراً جای تردید نیست چون در آن دوره و در محیط صدور روایات، فقط سال قمری مطرح بوده و از اطلاق سال، همه سال قمری می فهمیدند لذا در محل کلام نیز مراد از «حولین» دو سال قمری است. البته در مواردی با وجود قرینه می توان گفت که منظور از سال، سال شمسی است ولی همانطوری که گفته شد این موارد استثنائی و با قرینه است(1)

2) تلفیق زمانی در سال و ماه و روز

تلفیق زمانی در سال بسیار روشن است و جای اشکال ندارد یعنی اگر گفته شد هر کس یک سال در فلان منطقه بماند حکمش چنان است. اگر مبدأ اقامت او از ماه