نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 15 صفحه 2

منظور انتخاب می کنند.

ثانیاً: این امر بسیار رایج است که اموری را که به دقت عقلی حاصل است، عرفاً نفی می نمایند. برای توضیح بیشتر، توجه به یک مثال خالی از لطف نیست:

می دانیم که افزودن حتی یک دانه گندم بر بار گندمی که بر دوش فردی حمل می شود، عقلاً بار را سنگین تر خواهد نمود، و چنانچه افزودن دانه های گندم را تدریجاً ادامه دهیم، کار به جایی خواهد رسید که حمل گندم ها برای فرد مزبور مشکل بلکه محال خواهد شد. با این حال اگر از وی سؤال کنند: آیا افزودن یک گندم بر بار شما، کار حمل را دشوارتر می کند یا نه؟ پاسخ وی قطعاً منفی خواهد بود، این بدان جهت است که اثرات ناچیز عقلی عرفاً نادیده گرفته می شود.

آشامیدن ناتمام شیر نیز گرچه عقلاً در جهت استحکام استخوان و رویش گوشت جدید مؤثر است، و تکرار آن به دفعات بسیار زیاد یا مدت طولانی مثل یک یا دو سال، قطعاً اثر 15 رضعه کامل یا شبانه روز کامل را خواهد داشت، اما مجموع مقدار شیری که در 15 رضعه ناقص یا یک شبانه روز بدون سیر شدن، آشامیده، عرفاً نادیده گرفته می شود و شرع نیز آن را برای نشر حرمت کافی ندانسته و نشر حرمت هم در عدد و هم در زمان، مشروط به سیر شدن کودک خواهد بود.

2) بررسی سیری ناشی از عارضه بیماری:

اگر کودک به واسطه بیماری، با آشامیدن اندکی شیر - که کمتر از معمول متعارف است - سیر شود، طبعاً مجموع شیری که در 15 رضعه یا یک شبانه روز می خورد، گرچه در تمام رضعات سیر شده، کمتر از مقدار شیری است که در حال سلامتی می آشامد. اکنون سؤال این است که آیا این سیر شدن برای نشر حرمت کفایت می کند یا اینکه سیری هم منزَل به متعارف و معمول موارد است؟

نظر به اینکه اصل تشریع - و لو حکمتاً - با میزانِ انبات لحم و اشتداد عظم می باشد، و بعید است که سیری بما هو، تعبّداً منشأ ترتّب آثار قرار داده شده باشد،

طبعاً این میزان و حکمت، در استظهارات عرفی دخیل و مؤثر بوده، و شرع مقدس نیز به همین اعتبار، متعارف افراد را که سالم هستند موضوع حکم شرعی قرار داده است، و سیر شدن کودک بیمار برای نشر حرمت کفایت نمی کند، گرچه عدد همان عدد و شبانه روز همان شبانه روز می باشد.

بلی، در خصوص این مورد ممکن است بگوییم: چنانچه با رضعات عددی یا زمانی بیشتر، مجموعاً همان مقدار شیری را که متعارف افراد می آشامند، بنوشد حکم کودک سالم را پیدا کرده و نشر حرمت را در پی داشته باشد.

3) بیان قول مشهور مبنی بر لزوم اتحاد مرضعه: