راه سعادت : در اثبات نبوت و ادله حقانیت خاتم انبیاء صلی الله علیه و آله وسلم و دین اسلام و رد شبهات نصاری و معاندین صفحه 33

ندهیم، و ما مدّعی هستیم کسی که درست در معانی قرآن تدّبر کند و نکات آن را دریابد و قصدی غیر حق جوئی نداشته باشد و عناد نورزد از خود قرآن، حقّانیّت آن را در می یابد نه به جدل و گفتار بیهوده و مناقشات و امثال آن، بلکه یا به ممارست و تکرار و خواندن و دیدن یا پذیرفتن از آنها که دیده اند و خوانده اند و بی غرض بودند یقین حاصل کنیم.

قرآن و تلاوت آن

قرآن کلام خدا است که به وحی الهی بر پیغمبر ما نازل گردید، لذا ترجمه آن را قرآن نگوئیم و مطالعه آن را بی لفظ تلاوت نخوانیم هر چند ثواب بسیار دارد، رضایت پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم از آغاز بر این بود که عین الفاظ بی کم و زیاد، بر زبان جاری گردد و همین را عبادت قرار داد و در هر نماز، واجب فرمود به امر الهی، چنانکه اگر کسی نتواند لفظ آن را چنانکه باید به زبان ادا کند حتی برای لکنت و آفت، امامت وی جایز نباشد و اقتدای باو در جماعت باطل بود و اگر حرفی را مانند عین چنانکه عرب ادا می کند از مخارج معیّن به صفات معیّنه ادا نکند قرآن نخوانده است و این قاعده بر خلاف سایر کتب و مؤلّفات است که به ترجمه و مطالعه و فهم معنی بی ادای لفظ، مقصود حاصل است.

حکمت بزرگ این دستور، نگهداری قرآن از تحریف و تبدیل است چون که تمام مسلمانان در اطراف و اکناف عالم به این تقیّد، نگهبان کلماتند و جاسوس یکدیگر که در آن تغییر رخ ندهد.

خود پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم به حفظ خصوصیّات هر کلمه مقیّد بود و به تقیّد او دیگران مقیّد شدند. اگر او خود ادای معنی به هر لفظ می کرد دیگران همچنان می کردند. مثلا سوره انعام را از اول تا به آخر که پیغمبر می خواند و البتّه از بر میخواند و مردم می نوشتند بار دیگر که قراءت می فرمود با اوّل فرق نداشت و گرنه شنوندگان اعتراض می کردند چون مصحف به دست نمی گرفت و نمی خواند و نمی نوشت چاره نداریم غیر آنکه بگوئیم به محض شنیدن از بر می شد چنانکه فرمود: (سنقرئک فلا