نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 19 صفحه 148

اشاره

در ملاحظه اقوال فقهاء تا زمان صاحب مدارک رحمه الله، فقط به قول دو نفر که مخالف جواز انفصال باشند برخورد کردیم (مرحوم فخر المحققین در ایضاح الفوائد(1) و صاحب مدارک رحمه الله در نهایه المرام(2)) و بقیه فقهاء فرقی در جواز، بین اتصال و انفصال مدت از عقد نگذاشته اند. اکنون تعدادی از این نظرات را مرور می کنیم:

1 - شیخ طوسی رحمه الله در نهایه:

متی عقد علیها شهرا و لم یذکر الشهر بعینه و مضی علیها شهر ثم طالبها بعد ذلک بما عقد علیها لم یکن له علیها سبیل. (این قسمت مربوط به یکی از بحث های آتی است که البته در آن دو احتمال وجود دارد. اول: از ابتدا چنین عقدی باطل باشد. دوم: این عقد صحیح باشد ولی زمان آن، همان ماه اول است که بعد از مضی شهر، الآن پایان یافته است) و ان کان قد سمی الشهر بعینه کان له شهره الذی عیّنه.(3)

از این عبارت استفاده می شود که زوج می تواند شهر معین را البته با اتصال یا بدون اتصال تعیین نماید. پس انفصال مدت از عقد را ظهور کالصریح این عبارت صحیح می داند.

2 - ابن براج رحمه الله در مهذب البارع:

اذا عقد علیها شهراً و مضی علیها شهر فان کان عینه کان له الشهر الذی عینه و ان لم یکن عینه لم یکن له علیها سبیل.(4)

مرحوم ابن براج نوعا تابع شیخ رحمه الله است ولی این عبارت صریح تر از کلام شیخ رحمه الله است و از آن استفاده می شود که اگر تعیین شد عقد صحیح می باشد و لو اینکه ظرف و زمان مدت، منفصل از عقد و انشاء باشد.