نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 19 صفحه 50

قوی یک روایت است که نقل به معنا شده است.

و به سند دیگری نیز علی بن حکم عن عمر بن حنظله عن ابی عبد الله علیه السلام با همین متن نقل کرده است.

4 - صدوق نیز در فقیه روایت را این طور نقل کرده است:

«صفوان بن یحیی، عن عمر بن حنظله قال: قلت لأبی عبد الله علیه السلام: اتزوج المرأه شهرا بشیء مسمی فتأتی بعض الشهر و لا تفی ببعض الشهر قال: یحبس عنها من صداقها مقدار ما احتبست عنک الا ایام حیضها فانها لها»(1)

بنا بر آنچه که گفتیم این روایات به احتمال قوی یک روایت است که نقل به معنا شده است.

خلاصه آن که: روایات دیگر نیز نسخه «یجوز» را تأیید می کند و قطع نظر از این مباحث، اساسا اگر کسی با سیره کلینی در نقل روایات آشنا باشد که روایاتی که طبق فتوای خودش نیست اصلا نقل نمی نماید. یقین می کند که نسخه اصلی کافی «یجوز» بوده است. مثلا در مسئله صلاه مسافر روایات هشت فرسخ را با کثرت آنها ابدا ذکر نکرده است، زیرا مطابق آن، فتوی نمی دهد. در عوض روایات چهار فرسخ را آورده است. در ما نحن فیه هم کلینی روایات زیادی که دلالت بر جواز حبس دارد نقل می کند و دیگر با سیره او سازگار نیست که روایت «لا یجوز» را هم نقل نماید، بنابراین نسخه اصلی کافی مانند سایر روایات «یجوز» بوده است.

بررسی دلیل پنجم صاحب جواهر

جواب این دلیل که البته در حد اشعار بود نه دلالت این است که این روایت صورت تمکین زن را متعرض است و این را همه قبول دارند که در فرض تمکین، مستحق مهریه می باشد و می تواند اذن در تأخیر پرداخت آن دهد ولی بحث در جایی است که مرد مطمئن نیست که زن در تمام مدت حاضر به تمکین باشد یا حتی

علم دارد که تمکین نخواهد کرد. آیا از این روایت استفاده می شود که باز باید اجرت او را بپردازد؟ اصلا چنین چیزی از این روایت برداشت نمی شود.