فرهنگ اصطلاحات وقف صفحه 164

تنجیز

تعریف

«تنجیز»، در لغت، چند معنا دارد: از جمله فنا و از بین رفتن، گفته می شود. «نجز الشی ء» آن گاه که فانی شود و از بین برود که به آن «ناجز» می گویند؛ از جمله قطع شدن، گفته می شود: «نجز الکلام» آن گاه که کلام قطع شود؛ از جمله حاضر بودن و مقدم داشتن یا عجله کردن، گفته می شود: «نجز الوعد» آن گاه که وعده حاضر شود [و تحقق یابد]؛ از جمله بر طرف شدن احتیاج، گفته می شود: «نجزت الحاجه» آن گاه که احتیاج برطرف شود.

فقیهان تنجیز را به معنای حاضر بودن و مقدم داشتن به کار می برند، یعنی به معنایی که مقابل «تعلیق» و «اضافه» است(1).

خلاصه حکم فقهی

حکم تنجیز در وقف

فقیهان انواع تصرفات را به طور عام به دو دسته اصلی تقسیم می کنند، یک قسم تعلیق و اضافه را می پذیرد و قسم دیگر تعلیق و اضافه را نمی پذیرد؛ لذا تنها به صورت منجز واقع می شوند و اگر معلق یا مضاف شوند، باطل هستند.

وقف نیز از جمله تصرفاتی است که تعلیق و اضافه را نمی پذیرد و بر این

اساس شرط است که صیغه وقف منجز [وبالفعل] باشد به گونه ای که نه می تواند