تقلید در مسائل اعتقادی صفحه 26

اما در مورد دوستداری که به عبادت و رفتار نیکو برانگیخته نمی شود در صورت وجود چنین دوستی باید گفت ، محبت به خودی خود ، برایش مفید است ، چنان که پس از پاک شدن از گناهانش در دنیا ، به سوی شفاعت در قیامت می برد . البته این اختصاص به دوستان اهل بیت و معتقدین به امامت ایشان ندارد بلکه در نصوص شیعه و سنی آمده است که : « دوستی اهل بیت خصوصاً امیر المؤمنین علی(علیه السلام) ایمنی از « فزع اکبر » است و فشار قبر را برمی دارد و فوائد فراوان دیگری دارد » و این منافاتی با عدل الهی ندارد .

و شیعیان به واسطه شفاعت ایشان از جهنم نجات پیدا می کنند و وارد بهشت می شوند ، ولی بهشت هم درجاتی دارد که به مراتب بالای آن تنها با حبّ و عمل و عبادت می توان رسید و همچنین نجات نهایی از جهنم منافاتی با وعیدهایی که خداوند به مرتکبین گناه داده است ، ندارد ، چرا که هرگاه خدای تعالی برای بنده گناهکارش خیر اراده فرماید ، او را در دنیا به بیماری سخت ، فراق و مرگ دوستان ، از دست دادن اموال ،

زندانی شدن و زیر ستم

سلطان قرار گرفتن ، شدت و سختی بیهوشی هنگام مرگ دچار می سازد .

چنین انسانی اگر در دنیا به مکافات عمل خویش نرسید ، پس از مرگ در دوران برزخ عذاب می شود و اگر وارد جهنم شد ، حضورش در آن طولانی نخواهد بود و بزودی به شفاعت اهل بیت(علیهم السلام)رهایی یافته و به بهشت خواهد رفت ، اما در آنجا به درجات عالی بهشت راه ندارد .

بنابر آنچه گفته شد دو امر مهم باید روشن باشد :

1 گناه کردن دوستان اهل بیت : ، موجب آزردگی این بزرگواران می شود و هیچ محبی نباید راضی به آزار محبوبش باشد . از این رو گناه دوستان ، بیشتر از سر غفلت است .

2 گناه اگر چه ظاهراً یک عمل است اما در واقع دو گناه است . یکی نفس گناه و دیگری ، آزردن اهل بیت : ، خصوصاً حضرت امام زمان ( ارواحنا فداه ) هنگامی که اعمال خلایق به ایشان عرضه می شود .

نور فاطمه (علیها السلام)