تقلید در مسائل اعتقادی صفحه 60

خدای متعال است که به ایشان این درجه از زیبایی و قدرت و علم را عطا فرموده است . پس اگر کسی را شفیع قرار داده است به اختیار و اراده الهی اش بوده است نه آن که به او قدرت شفاعت ذاتی داده باشد .

یعنی اگر می گویی ای رسول خدا ، ای امیرالمؤمنین ، ای فاطمه ،

برایم شفاعت کن ، درست است ، اما نه پیامبر ، نه امیرالمؤمنین و نه فاطمه ، تا خدایشان شفیع قرار ندهد ، قادر بر شفاعت نیستند . پس آن گاه که شفاعت می کنند ، این شفاعت از عناصر ذاتی ناشی

نمی شود .

اینکه فلان شخص به من نزدیک است ، دوست من است ، برای من نذر کرده است ، یا قربانی کرده ، این کارها را که ما به خیال خود نسبت به انبیاء و اولیاء انجام می دهیم ربطی به شفاعت ندارد و نمی توانیم امروز برای حضرت عباس (علیه السلام)قربانی کنیم و فردای قیامت به او بگوئیم راجع به فلان موضوع سخت نگیر و مسامحه کن . نه ، اساس و مبنایی وجود دارد ، (لایشفعون إلاّ لمن ارتضی) (1) « شفاعت نمی کنند مگر برای کسی که خداوند راضی باشد . » خدای تعالی به پیامبر و امام کرامت می کند برای کسانی که اراده فرموده آنها را بیامرزد ، شفاعت کنند . بنابراین ایشان واسطه های خلق نزد خدای عزوجل نیستند ، چون او نیازمند واسطه نیست . این باور که ما ناتوان از سخن گفتن با خدائیم و اصلا شایستگی حرف زدن با او را نداریم ، چیزی است که از برخی از عرفا و فلاسفه نقل شده است . حرکت و اهداف پیامبران و اولیای حق برای هدایت خلق بوده است و ایشان واسطه

بین خدا و خلق و نه واسطه بین خلق و خدا و حامل وحی و شریعت الهی برای مردم بوده اند .

جواب : آن گاه که بر اساس آیات و روایات متضافر (1) و متواتر ، مقام شفاعت را برای پیامبران ، اوصیاء ، اولیاء و حتی برخی از مؤمنین پذیرفتیم ، بایستی بپذیریم که خدای تبارک و تعالی ، بعضی از بندگانش را به خاطر داشتن ویژگی

ها و امتیازاتی ، گرامی داشته و مقام والای شفاعت را به ایشان عطا فرموده است ، (و لسوف یعطیک ربک فترضی) (2) « و بزودی ، پروردگارت به تو شفاعت را عطا کند تا راضی شوی » و معنی آن این است که ایشان واسطه بین خدا و خلقند ، چنانچه خداوند تعالی می فرماید : (و ابتغوا إلیه الوسیله) (3)« به درگاه خداوند واسطه و شفیع بیاورید » .

بنابراین ، فقط نماز و مانند آن وسیله نیست بلکه معصومین(علیهم السلام)هم واسطه اند ، آن گونه که وقتی پسران یعقوب(علیه السلام)از او درخواست کردند که (قالوا یا أبانا استغفرلنا)(4) « پدر! برای ما آمرزش بخواه » نگفت که نیازی