تقلید در مسائل اعتقادی صفحه 96

بنابراین ، مراجعه به پزشک برای مداوا ، با خواندن ادعیه برای شفا ، منافاتی با هم ندارد . زیرا آن گونه که در حدیث آمده است ، تشخیص و درمان بیماری از طبیب و شفا و مؤثر افتادن دارو از خداوند متعال است . پس در درمان دو مرحله وجود دارد : مرحله علاج وپناه بردن به اسباب طبیعی و مرحله شفاء که از سوی خدا است ، به این ترتیب که خداوند به عوامل و پدیده های طبیعی ، اثر درمانی می دهد . و ادعیه و مانند آن ، در مرحله دوم اثر می کند به این نحو که شخص دعا می کند خداوند شفاء را در این دارو قرار دهد . همچنین ممکن است خداوند ، ادعیه و مانند آن را گاهی و نه بطور همیشگی مستقلا ، عامل شفا قرار دهد و همانطور که اثر را در دوا قرار داده است در دعا قرار دهد .

اما بطور کلی ، اراده خداوند بر اجرای امور از راههای عادی و به وسیله عوامل و اسباب آن است(1) .

روزی حضرت موسی(علیه السلام) بیمار شد . گفت : « او که بیمارم کرد ، همو شفایم می دهد » و نزد

طبیب نرفت . به او وحی شد : « ای موسی! آیا می خواهی با توکل خود ، حکمت مرا باطل کنی ؟ پس کیست که در اشیاء ، حقیقت ( و اثر ) داروها را نهان کرده است ؟ »(2)

پرداختن به امور دنیوی از نگاه اسلام

سؤال 66 : در کتاب « آداب معنوی نماز » امام خمینی(قدس سره)جزء دوم ، آمده است :

« آنان که گمان می کنند دعوت پیامبر خاتم و رسول هاشمی(صلی الله علیه وآله وسلم)دو جهت داشته است : جهت دنیوی و جهت اخروی و خیال می کنند این برای صاحب شریعت فخری است و برای نبوتش کمالی ، پس اینان دین شناس نبوده و از اهداف رسالت و دعوتش غافلند زیرا دعوت به دنیا از اهداف پیامبری خارج است و برای گرایش به دنیا ، حس شهوت و غضب و شیطان ظاهر و باطن کافی است و نیازی به بر انگیختن رسولان نیست چرا که برای برقرار بودن شهوت و غضب نیازی به قرآن و پیامبر نیست .