احکام پزشکی مطابق با فتاوای حضرت آیت‌الله‌العظمی مکارم‌شیرازی صفحه 36

صفحه 36

بدانیم که وی در این زمینه‌ها دارای تخصّص و تجربه کافی باشد، عملًا مسائل درمان با اختلال کامل روبه‌رو خواهد شد، زیرا:

اوّلًا: هر پزشکی تا رسیدن به این تخصّص و تجربه کافی باید همان مراحل اولیّه را طی کند؛ که همان دوران بدون تجربه و تخصّص است.

ثانیاً: به علّت جمعیّت زیاد، امکانات کم، فرصت‌های ناکافی، و دهها علل دیگر- حدّاقل در کشور ایران- نمی‌توان انتظار داشت پزشکانی که از ابتدا کاملًا مسلّط باشند به طبابت بپردازند.

با توجّه به مقدمه فوق و موضوعات مطرح شده در کلیّه سؤالهای فوق، مسائل مهمّی مطرح می‌شود که:

الف) در مواردی که پزشک داروی مؤثّر بیماری، یا عوارض خطرناک آن را فراموش نموده، و فرصت و امکانات کافی جهت دسترسی به اطّلاعات کافی یا پزشک متخصّص دیگری نیز ندارد.

ب) مطمئن است که داروی خاصّی برای بیماری مفید است، و از سوی دیگر نیز مطمئن است، یا احتمال می‌دهد که در صورت تجویز آن دارو عوارضی خفیف، یا شدیدتر از خود بیماری، و حتّی مرگ، گریبانگیر این بیمار خواهد شد- البتّه موارد الف و ب شامل مسائل تشخیصی نیز می‌باشد- آیا پزشک در این حالات می‌تواند مریض را به حال خود بگذارد، و چنین فرض کند که گویا پزشکی موجود نبوده، و قضا و قدر الهی هرچه باشد بر او جاری خواهد شد، و بدین ترتیب خود را در معرض خطر مؤاخذه مادّی و معنوی حاصل از عوارض احتمالی و هزینه‌های نابجای آن قرار ندهد، و کار وی را به خداوند واگذارد، که یا خود بهبودی نسبی یابد، و فرصت تحقیقات بعدی فراهم گردد، و یا به تدریج دچار عوارض شدید و مرگ گردد؟

اصولًا در چنین مواردی که پزشک واقعاً نمی‌داند که برای نجات جان یا

کتابخانه بالقرآن کتابخانه بالقرآن
نرم افزار موبایل کتابخانه

دسترسی آسان به کلیه کتاب ها با قابلیت هایی نظیر کتابخانه شخصی و برنامه ریزی مطالعه کتاب

دانلود نرم افزار کتابخانه