مناسک حج مطابق با فتوای حضرت آیة‌الله العظمی خامنه‌ای (دام‌ظله) صفحه 175

[1010] م ـ اگر بعد از آن‌كه سنگ را انداخت و از محل منصرف شد، شك كند در عدد سنگ‌ها، اگر شك در نقيصه كند، احتياط آن است كه برگردد و نقيصه را تمام كند و درشك در زياده اعتنا نكند.

[1011] م ـ اگر بعد از ذبح يا سر تراشيدن شك كند در انداختن سنگ يا در عدد آن، اعتنانكند.

□ [1012] م ـ اگر بعد از فارغ‌شدن شك كند در اينكه درست انداخته يا نه، بنابر صحت بگذارد، بلي اگر در رسيدن سنگ آخري به محل شك كند بايد اعاده كند، ولي اگر رسيدن را دانست و احتمال داد كه با پا انداخته باشد يا سنگ مستعمل انداخته باشد، اعتنا نكند.

[1013] م ـ ظن به رسيدن سنگ و عدد آن اعتبار ندارد.

[1014] م ـ در انداختن سنگ‌ها شرط نيست طهارت از حدث يا خبث و در خود سنگ‌ها نيز طهارت شرط نيست.

[1015] م ـ از بچه‌ها و مريضها و كساني كه نمي‌توانند به واسطه عذري ـ مثل اغما ـ خودشان رَمْي كنند، كسي ديگر نيابت كند.

[1016] م ـ مستحب است بلكه موافق احتياط است كه اگر بشود مريض را حمل كنند و ببرند نزد جمره و در حضور او سنگ بيندازند.

[1017] م ـ اگر مريض خوب شد و بيهوش به هوش آمد، بعد از آن‌كه نايب سنگ‌ها را انداخت، لازم نيست خودش اعاده كند و اگر در بين سنگ انداختن خوب شد يا به هوش آمد، بايد خودش از سر، سنگ بيندازد و كفايت كردن به مقداري كه نايب عمل كرده مشكل است. (409)

[1018] م ـ كساني كه عذر دارند از اينكه روز رَمْي كنند، مي‌توانند شب عمل كنند هر وقت شب كه باشد.(410)

407. اگر از مكّه بيرون نرفته احتياط واجب آن است كه به مني رفته رَمْي نمايد و در سال ديگر نيز خودش يا نايبش قضا كند و اگر از مكّه خارج شده احتياط واجب آن است كه در سال بعد خود يا نايبش رَمْي كند. (مناسك حج، م388)