مناسک حج آیت الله حسین مظاهری صفحه 11

سعي بين صفا و مروه

اين عمل خاطره شيريني است از پيامبر بزرگ خداوند كه پروردگار عالم در قرآن او را به خُلَّت پذيرفته است:

«وَ اتَّخَذَ اللَّهُ اِبْراهيمَ خَليلاً» [9]

خدا ابراهيم را به دوستي خود انتخاب كرد.

پيامبري كه مقام عبوديت و تسليم او را پروردگار عالم امضا كرده است:

«اِذْ قالَ لَهُ رَبُّهُ أسْلِمْ قالَ اَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعالَمينَ» [10]

به خاطر بيـاور هنگامي را كه پروردگار به او گفت: اسلام بياور (و تسليم در برابر حق باش. او فرمان پروردگار را از جان و دل پذيرفت) گفت: در برابر پروردگار جهانيان تسليم شدم.

سعي بين اين دو كوه، تجسّم اميدواري زني است كه با اميد به رحمت خداوند، در بيابان بي آب و علف براي به دست آوردن آبي براي كودكش در تكاپوست، و با تلاطم دروني، از صفا به مروه و از مروه به صفا مي‌رود و به عبارت ديگر از صداقت به مروّت و مردانگي و از مردانگي به صداقت و صفا مي‌رود و سرانجام با خلوصش از نظر برون به آب زمزم و از جنبه درون به آب حيات مي‌رسد، و در اثر صبر و تحمّل و كوشش و استقامت، خانه خدا را آباد و نسل خود را به وجاهت مي‌رساند، اين خاطرات اگر چه تلخ، امّا شيرين است. تلخي اضطراب و تلاطم ممزوج به شيريني جوشش و نزول رحمت.

شعف كه مرتبه‌اي از عشق است، در حالي كه با سوزندگي همراه مي‌شود، لذّت‌آور است و در حالي كه لذّت آور باشد، دل و سراپاي عاشق را چون شمع مي‌سوزاند.

پس حاجيان بايد در ميان صفا و مروه درس عشق و ايثار و گذشتن از همه چيز براي خدا را از حضرت ابراهيم«سلام الله عليه» و يارانش بياموزند: