مناسک حج آیت الله حسین مظاهری صفحه 3

«اِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقيِنَ» [1]

همانا فقط و فقط، خداوند از پروا پيشگان مي‌پذيرد.

و نيز توجّه و اهتمام به مستحبّات؛ به ويژه خدمت به همنوعان. و خلاصه آگاهي و توجّه به اين كه در اين مسافرت روحاني، همانند هر حال ديگري، در محضر خداوند، پيغمبر اكرم«صلي الله عليه و آله و سلم» و ائمه طاهرين«سلام الله عليهم» است؛

«قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَري‌اللهُ عَمَلَكمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ» [2]

بگو عمل كنيد، خداوند و فرستاده او و مؤمنان اعمال شما را مي‌بينند.

از اين رو، بنياد يقظه، بر محور توجّه و آگاهي است و اين بيداري حيات آفرين است كه سالك و مسافر كوي دوست را براي مراتب و مقامات پسين آماده مي‌گرداند.

تخليه

پس از مقام توبه و يقظه، بايد در منزل اوّل به مرتبه «تخليه» صعود كند. مقام تخليه آن است كه دل را يكسره از صفات زشت و ناپسند و رذائل اخلاقي، خالي كند و ريشه‌هاي هرز صفات رذيله نظير؛ حسد، بخل، كبر، ريا، تملّق، شقاوت، جاه طلبي و ... را كه مايه تيره بختي و سيه روزي آدمي است، به آتش اراده و عزم بر تركِ اين رذائل، بسوزاند و زقّوم رذيلت‌هاي زشت را از سرزمين قلب خود به دستِ همّت بَركَند و آن را عرصه كشتِ گُل‌هاي با طراوت فضيلت‌هاي انساني گرداند و بدين ترتيب از اين مرتبه، به مقام «تحليه» پا بگذارد.

تحليه

بنيادِ مرتبتِ «تحليه»، آراستن دل به خصائص زيبا و فضائل عاليه نظير؛ خير خواهي، سخاوت، گشاده دستي، تواضع، اخلاص، صداقت، رأفت، زهد و آزادگي از همه تعلّقات و ... است. سالك راه دوست بايد بكوشد تا خويشتن را به فضائل اخلاقي بيارايد و مهم‌تر از هر فضيلتي، ملكه خلوص و اخلاص در عمل است و در اين صورت است كه حجّ يا عمره وي، ابراهيمي خواهد بود: