مناسک حج حضرت آیه‌الله العظمی حاج شیخ مجتبی تهرانی صفحه 195

م - كسي كه عذري داشته باشد از انداختن سنگ مثلآن كه مريض باشد يا طفل باشد كه نتواند رمي كند يا عليل باشد مثل آن كه دست يا پايش شكسته باشد يا از شدت بي ;حالي نتواند يا بي ;هوش باشد بايد نايبش به جا آورد، و اگر از نايب گرفتن هم عاجز باشد مثل بي ;هوش و طفل كوچك، ولي او يا شخص ديگري از طرف او به جا آورد، و احتياط واجب آن است كه تا مأيوس نشده از اين كه خودش عمل كند نايب عمل نكند وبهتر آن است كه اگر ميشود شخص معذور را ببرند و در حضور او رمي كنند، و اگر ميشود سنگ را در دست او بگذارند وبيندازند.

[739]

م - اگر بعد از آن كه نايب عمل را به جا آورد عذر بر طرف شد آوردن خودش لازم نيست اگر چه احوط است.

[740]

م - اگر شخص مريض مأيوس باشد از خوب شدن يا شخص معذور مأيوس باشد از رفع عذر، واجب است كه نايب بگيرد ، و اگر مأيوس نيست ميتواند نايب بگيرد، لكن اگر عذر رفع شد احتياط آن است كه خودش عمل كند.

[741]

م - اگر ديگران مأيوس باشند از رفع عذر معذور، لازم نيست از او اذن بگيرند اگر چه احوط است، و اين احتياط نبايد ترك شود و اگر نتواند اذن بدهد اذن معتبر نخواهد بود.

[742]

م - اگر بعد از گذشتن روزي كه واجب بوده در آن رمي كند شك كند كه به جا آورده يا نه اعتناء نكند.

[743]