مناسک حج حضرت آیه‌الله العظمی حاج شیخ مجتبی تهرانی صفحه 9

م - اگر با اعتقاد به اين كه مستطيع نيست، قصد حج استحبابي كند و بعد معلوم شود كه مستطيع بوده در صورتي كه حج او به قصد قربت بوده باشد مجزي است و كفايت از حجة الاسلام ميكند.

[33]

م - اگر شخص، زاد و راحله ندارد ولي به او گفته شد كه حج به جا آور و نفقه تو و عائله ;ات بر عهدهي من، با اطمينان به وفاء و عدم رجوع باذل، حج واجب ميشود و اين حج را بذلي ميگويند و در آن رجوع به كفايت كه از شرائط وجوب است شرط نيست، بلي اگر قبول بذل و رفتن به حج موجب اخلال در امور زندگي او شود واجب نيست.

[34]

م - اگر مالي كه براي حج كفايت ميكند را به او ببخشند براي اين كه حج به جا آورد، بايد قبول كند و حج به جا آورد مگر آنكه قبول آن موجب ذلت و مهانت او باشد. و همچنين اگر واهب بگويد مخيري بين اين كه حج به جا آوري يا نه. ولي اگر اسم حج را نياورد و فقط مال را به او ببخشد قبول واجب نيست.

[35]

م - باذل ميتواند از بذلش بر گردد، ولي اگر در بين راه باشد بايد نفقهي برگشتن او را بدهد، و اگر بعد از احرام رجوع كند بايد نفقهي اتمام حج را نيز بپردازد.

[36]

م - پول قرباني در حج بذلي بر عهدهي باذل است ولي كفارات بر عهدهي او نيست و اگر پول قرباني را بذل نكند حج واجب نميشود مگر در صورتي كه خود توانايي خريد آن را از مال خود داشته باشد. بلي اگر پرداخت پول قرباني موجب ناراحتي مالي او شود قبول بر او واجب نخواهد بود.

[37]