رساله آیت الله محمد بهبهانی صفحه 258

منی از او بیرون آید. ششم- رساندن غبار غلیظ به حلق. هفتم- باقی ماندن بر جنابت از شب تا صبح و همچنین تأخیر انداختن غسل از وقت احتلام در روز. هشتم- اماله کردن با چیزهای روان. نهم- قی کردن. و احکام اینها به تفصیل ذکر میشود. مشهور آنست که سر زیر آب کردن مبطل روزه است و نزد حقیر ارتماس حرام است ولی مبطل صوم نیست.

1و2- خوردن و آشامیدن.

مسئله 1907- اگر روزه دار عمدا چیزی بخورد یا بیاشامد روزه او باطل میشود خواه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد مثل آب و نان و خواه معمول نباشد مثل خاک و شیره درخت و چه کم باشد چه زیاد حتی اگر مسواک را از دهان بیرون آورد و دو مرتبه به دهان ببرد و رطوبت خارج بر آن صدق نکند.

مسئله 1908- اگر موقعی که مشغول خوردن است بفهمد صبح شده است باید لقمه را از دهان بیرون آورد و چنانچه عمدا فرو برد روزه اش باطل است و کفاره بر او واجب میشود.

مسئله 1909- اگر روزه دار سهوا چیزی بخورد یا بیاشامد روزه اش باطل نمیشود.

مسئله 1910- احتیاط آنست که روزه دار از استعمال آمپولی که بجای دوا و غذا بکار میرود خودداری کند ولی تزریق سایر آمپولها اشکال ندارد.

مسئله 1911- اگر روزه دار چیزی را که لای دندان مانده عمدا فرو برد روزه اش باطل میشود.

مسئله 1912- آب دهن هر چند زیاد باشد فرو بردن آن ضرر ندارد اگر چه مثلا به یاد ترشی زیاد شود لکن احوط فرو نبردن آب زیاد دهن است بخصوص در صورتی که عمدا با یاد آوردن ترشی مثلا آب در

دهن جمع شود.

مسئله 1913- مجرد رسیدن چیزی به جوف اگر از راه حلق نباشد ضرر ندارد مثل آنکه دوائی را بر زخم بگذارند. و همچنین در گوش یا چشم مگر اینکه بداند از راه خلق به جوف میرسد. ولی هر گاه از راه بینی چیزی را عمدا فرو برد، ظاهر آنست که مبطل باشد زیرا که از راه حلق به جوف میرسد.