توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 1053

*********

م « 2341 » وصيت كننده بايد سفيه نباشد و حاكم شرع او را از دست بردن در دارايي‌هاي خود منع نكرده باشد، و نيز وصيت او نبايد درباره‌ي اموري باشد كه بخواهد چيزي را مال كسي كند.

م « 2342 » وصيّت كسي كه ورشكست شده است اگر مزاحمت با حقوق بستان‌كارهاي وي نداشته باشد، درست است.

م « 2343 » كسي كه از روي عمد و با قصد، خودكشي كرده است؛ براي نمونه، زخمي به خود زده يا سمّي خورده است تا بميرد، اگر وصيّت كند كه بخشي از دارايي وي را براي كاري هزينه كنند، درست نيست، و چنانچه پس از اين كار، وصيّت كند ولي نميرد و سپس به جهت ديگري بميرد، رفتار كردن برابر اين وصيّت اشكال ندارد.

پذيرش وصيت تمليكي

م « 2344 » در وصيّت تمليكي، پذيرش طرف وصيّت شرط است؛ بر اين پايه، اگر كسي وصيّت كند كه چيزي از دارايي‌هاي وي مال كسي باشد، در صورتي درست است كه هر دو طرف آن را بپذيرند و صرف رد نكردن نيز در پذيرش وصيّت كافي است ولي انكار كردن وصيّت از سوي طرف وصيت مانع انجام وصيّت مي‌باشد؛ اگرچه در هنگام زنده بودنِ وصيّت‌كننده باشد.

چنانچه طرف وصيّت آن را بپذيرد ولي پس از مردن وصيّت‌كننده انكار كند، دارايي مورد وصيت از آنِ شخص سوم است و انكار وي سودي ندارد.

رد امانت و پرداخت بدهي

م « 2345 » هرگاه كسي نشانه‌ي مرگ را در خود ببيند بايد امانت‌هاي مردم را به صاحبان آن باز گرداند يا آن‌ها را از وضعيت خويش آگاه كند.

م « 2346 » اگر به مردم بده‌كار است و هنگام دادن آن بدهي نرسيده يا در صورتي كه رسيده باشد، بستان‌كار، آن را درخواست نمي‌كند، يا در صورت درخواست، وي