توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 161

*********

م « 787 » اگر با زن حايض زنا كند، كفّاره بر عهده‌ي اوست.

م « 788 » كسي كه نمي‌تواند كفّاره بدهد، خوب است صدقه‌اي ـ هرچند اندك ـ به مستمند بدهد و براي اين گناه از خداوند متعال آمرزش بخواهد و اگر نمي‌تواند صدقه دهد، آمرزش بخواهد و سپس هرگاه توانست كفّاره بدهد.

م « 789 » اگر از روي ناداني يا فراموشي با زن خود يا با نامحرمي كه گمان مي‌كند زن اوست در هنگام حيض نزديكي كند، كفّاره ندارد.

م « 790 » اگر مرد با اين باور كه زن حايض است، با او نزديكي كند و سپس روشن شود كه حايض نبوده است، كفّاره ندارد.

م « 791 » طلاق زن در هنگام حيض باطل است.

م « 792 » هرگاه زن بگويد حايض است يا از حيض پاك شده، چنانچه دروغ نگويد و به دروغ بودن گفته‌ي وي اطمينان نداشته باشد، سخن او پذيرفته مي‌شود.

م « 793 » اگر زن در ميان نماز حايض شود، نماز او باطل است و ادامه دادن آن اثري ندارد.

م « 794 » اگر زن در ميان نماز شك نمايد كه حايض شده يا نه، نماز او درست است، ولي اگر پس از نماز پي ببرد كه در ميان نماز حايض شده، نمازي كه خوانده بوده باطل است و تفاوتي ميان هيچ يك از نمازها نيست.

غسل حيض

م « 795 » پس از آن كه زن از خون حيض پاك شد، بايد براي نماز، روزه، عبادت‌هاي ديگر و چيزهايي كه با وضو، غسل يا تيمّم بجا آورده مي‌شود غسل كند و چگونگي و حكم غسل آن مانند غسل جنابت است اما به وضو نياز دارد و اگر آب نيابد، تيمّم نمايد.