توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 215

*********

احكام وقت نماز

اشاره

م « 1006 » تنها زماني مي‌توان به نماز ايستاد كه يا خود انسان به رسيدن وقت نماز اطمينان يابد يا اذان‌گوي وقت‌شناس و مورد اطميناني از آن خبر دهد.

م « 1007 » اگر از راه‌هاي ديگري مانند ساعت، گمان قوي به رسيدن وقت يابد، كافي است.

م « 1008 » اگر يك يا دو عادل مورد اطمينان از وقت نماز آگاهي دهند، بسنده است.

م « 1009 » نابينا و كسي كه در زندان است و مانند آن تا از رسيدن وقت اطمينان نيابد، نمي‌تواند نماز بخواند، ولي اگر به واسطه‌ي ابر يا غبار و مانند آن ـ كه براي همه، مانع از يقين يافتن مي‌باشد ـ نتواند به آغاز وقت نماز اطمينان يابد، در صورتي كه گمان قوي به رسيدن وقت داشته باشد، مي‌تواند نماز بخواند.

م « 1010 » اگر از هر راهي به رسيدن وقت اطمينان يابد و نماز بخواند و در ميان نماز يا پس از آن پي ببرد كه هنوز وقت نماز نرسيده، نماز باطل است.

م « 1011 » اگر در ميان نماز يا پس از آن پي ببرد كه وقت در ميان نماز داخل شده، نماز باطل است.

م « 1012 » اگر بر اثر غفلت و فراموشي توجّه نداشته باشد كه لازم است با اطمينان به رسيدن وقت، نماز بخواند و پس از نماز يا در ميان آن بداند كه همه‌ي نماز را در وقت خوانده، نماز درست است و اگر همه يا بخشي از آن را پيش از وقت خوانده، نماز باطل است.

م « 1013 » اگر اطمينان يابد كه وقت نماز رسيده است و نماز بگزارد و در ميان نماز شك نمايد كه وقت رسيده است يا نه، نماز او درست نيست، ولي اگر در ميان نماز اطمينان داشته باشد كه وقت نماز شده است و شك نمايد آنچه را از نمازي كه خوانده در وقت بوده يا نه، نماز درست است.