توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 258

*********

م « 1242 » بايد ميان اذان و اقامه و نماز فاصله نيفتد و اگر ميان آن‌ها و نماز به‌اندازه‌اي فاصله افتد كه اذان و اقامه‌ي آن نماز شمرده نشود، بسنده نيست و بايد دوباره براي آن نماز، اذان و اقامه بگويد.

م « 1243 » اذان و اقامه لازم است به عربي درست گفته شود؛ پس اگر به عربي نادرست بخواند، يا به جاي حرفي حرف ديگري بگويد يا ـ براي نمونه ـ ترجمه‌ي آن‌ها را به فارسي يا به زبان ديگري بياورد، كافي نيست.

م « 1244 » بايد اذان و اقامه پس از داخل شدن وقت نماز گفته شود و اگر به عمد يا از روي فراموشي پيش از وقت گفته شود، كافي نيست؛ مگر در صورتي كه وقت در ميان نماز داخل شود كه حكم به درستي آن نماز مي‌گردد.

م « 1245 » اگر پيش از گفتن اقامه شك كند كه اذان گفته است يا نه، اذان را بگويد، ولي اگر گفتن اقامه را آغاز كرده و شك نمايد كه اذان گفته است يا نه، نيازي به گفتن اذان نيست.

م « 1246 » اگر در ميان اذان يا اقامه، پيش از آن كه بخشي را بگويد شك كند كه بخش پيش از آن را گفته است يا نه، بايد بخشي را كه در گفتن آن شك دارد بخواند، ولي اگر در ميان خواندن بخشي از اذان يا اقامه شك كند كه بخش پيش از آن را گفته است يا نه، نيازي به گفتن آن نيست.

پسنديده‌هاي اذان و اقامه

م « 1247 » مستحب است هنگام گفتن اذان و اقامه رو به قبله بايستد و با طهارت باشد و در اذاني كه براي اعلام داخل شدن وقت است، مؤذّن در جاي بلندي بايستد و دست‌ها را بر بناگوش خود بگذارد و كلمات اذان را بلند و با ترتيل ادا كند و ميان جمله‌هاي آن كمي فاصله بيندازد و ميان آن‌ها سخن نگويد.