توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 264

*********

م « 1275 » مستحب است نمازگزار هنگام گفتن تكبير نخست و تكبيرهاي ميان نماز، دست‌ها را تا برابر گوش بالا ببرد و تكبير را بلند بگويد، و امام در نماز جماعت، تكبير را بلند و مأموم آن را آهسته بگويد.

م « 1276 » هرگاه شك كند كه تكبيرة الاحرام را گفته است يا نه، اگر چيزي از قرائت را خوانده، به شك خود اعتنا نكند و اگر چيزي نخوانده است، بايد تكبير را بگويد.

م « 1277 » اگر پس از گفتن تكبيرة الاحرام شك كند كه آن را درست گفته است يا نه، بايد به شك خود اعتنا نكند؛ خواه چيزي از نماز را آورده باشد يا نه.

3 ـ قيام (ايستادن)

اشاره

م « 1278 » ايستادن هنگام تكبيرة الاحرام، واجب و ركن است و نيز ايستادن پيش از ركوع ـ كه به آن قيام متصل به ركوع مي‌گويند ـ نيز ركن است.

م « 1279 » نمازگزار پيش از گفتن تكبيرة الاحرام و پس از آن بايد توجّه داشته باشد كه در هنگام ايستاده بودن تكبير بگويد.

م « 1280 » ايستاده بودن در هنگام خواندن حمد و سوره و پس از ركوع واجب است ولي ركن نيست و اگر اين دو از روي فراموشي مراعات نگردد، نماز وي درست است.

م « 1281 » اگر ركوع را فراموش كند و پس از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده است، بايد بايستد و به ركوع رود و اگر بدون اين كه بايستد با حالت خميده به ركوع رود، كافي نيست، بلكه بايد بايستد و دوباره ركوع كند و اگر اين كار را انجام ندهد، نماز باطل است؛ زيرا قيام متصل به ركوع را نياورده است.