توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 278

*********

5 ـ ركوع

اشاره

م « 1348 » نمازگزار بايد پس از قرائت، در هر ركعت ركوع نمايد؛ يعني با قصد خضوع به اندازه‌اي خم شود كه بتواند سر انگشت‌هاي دست يا كف دست را روي زانو بگذارد.

م « 1349 » ركوع ركن است و اگر انجام نشود يا در يك ركعت دو بار يا بيش‌تر بجا آورده شود، نماز باطل است؛ خواه به عمد باشد يا به سبب فراموشي.

م « 1350 » اگر به اندازه‌ي ركوع خم شود ولي دست‌ها را روي زانو نگذارد، اشكال ندارد؛ هرچند بهتر است دست‌ها را بر زانو بگذارد.

م « 1351 » صحيح نيست ركوع را به‌گونه‌ي غيرعادي انجام دهد؛ براي نمونه، به چپ يا به راست خم شود؛ هرچند دست‌هاي او به زانو برسد.

م « 1352 » خم شدن بايد با قصد ركوع و خضوع باشد؛ هرچند اين حالت پس از خم شدن پديد آيد، پس اگر با قصد ديگري؛ مانند: كنار كشيدن مانعي خم شود و پس از خم شدن، قصد ركوع نمايد، ركوع به شمار مي‌آيد.

م « 1353 » كسي كه دست يا زانوي او غيرطبيعي است و با دست و زانوي ديگران فرق دارد، مانند آن‌كه دست بلندي دارد و اگر كمي خم شود به زانوي وي مي‌رسد يا زانوي او پايين‌تر از مردم ديگر است و بايد خيلي خم شود تا دست خود را به زانو برساند، بايد به اندازه‌ي عادي خم شود.

م « 1354 » اگر به حالت نشسته به ركوع مي‌رود، بايد به اندازه‌اي خم شود كه به آن ركوع بگويند و در حالت ايستاده، در صورتي كه كمر خود را براي ركوع خم مي‌نمايد تا چهره‌ي وي روبه‌روي زانو برسد، بهتر است براي ركوع در حالت نشسته نيز به اندازه‌اي خم شود كه چهره‌ي وي نزديك و روبه‌روي جاي سجده برسد.