توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 279

*********

ذكر ركوع

م « 1355 » واجب است در ركوع، ذكر بگويد و هر ذكري بگويد بسنده است، ولي واجب است از سه‌بار: «سبحان اللّه» يا يك بار: «سبحانَ ربّي العَظيم وبِحَمده» كم‌تر نباشد و پي در پي و به عربي درست گفته شود و مستحب است آن را سه، پنج يا هفت‌بار تكرار نمايد؛ خواه تهليل (لا اله الا اللّه)، تحميد (الحمد للّه) يا تسبيح (سبحان اللّه) باشد، و در تنگي وقت و از روي ناچاري، گفتن يك «سبحان اللّه» نيز كافي است و بهتر است در ركوع: «سبحانَ رَبّي الأعلي وبِحَمدِه» و در سجده «سُبْحانَ رَبِّي العَظيمِ وَبِحَمْدِهِ» بگويد.

م « 1356 » ذكر ركوع ركن نماز نيست؛ هرچند واجب است و بايد پي‌درپي و به عربي درست گفته شود.

م « 1357 » در هنگام ركوع و ذكر آن بايد بدن به اندازه‌اي آرام باشد كه بگويند بدن آرام گرفته است و اين‌گونه از آرامش ركن ركوع است و بيش از آن مانند ذكرِ ركوع ركن نيست؛ اگرچه واجب است بدن خود را به اختيار چنان حركت ندهد كه از آرام بودن بيرون رود؛ هرچند در آن حال، ذكر واجب را نيز نگويد.

م « 1358 » اگر هنگامي كه ذكر واجب را مي‌گويد، كسي به او برخورد كند يا به سبب ديگري آرامش خود را از دست دهد، بايد پس از آرام گرفتن بدن، دوباره ذكر بگويد، ولي چنانچه كمي تكان داشته باشد؛ به‌گونه‌اي كه بدن از آرام بودن بيرون نرود يا تنها به دست‌ها و انگشتان حركت وارد شود، اشكال ندارد.

م « 1359 » اگر پيش از آن كه به اندازه‌ي ركوع خم شود و بدن آرام بگيرد، به عمد ذكر ركوع را بگويد، نماز باطل است و چنانچه به سهو باشد، اشكال ندارد و بايد پس از رسيدن به ركوع و آرام گرفتن بدن، دوباره ذكر را بگويد.

م « 1360 » اگر پيش از پايان ذكر واجب، به عمد، سر از ركوع بردارد و از ركوع بيرون رود، نماز باطل است و چنانچه به سهو يا به سبب ندانستن مسأله، سر بردارد