توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 307

*********

نخست ـ از بين رفتن يكي از شرط‌ها

م « 1475 » اگر در ميان نماز، يكي از شرط‌هاي آن از بين برود، مانند آن‌كه در ميان نماز بفهمد جامه يا جاي وي غصبي است، نماز باطل مي‌باشد.

م « 1476 » اگر به گناه، وارد مكان غصبي شده است و وقت نماز گسترده باشد و بتواند از آن خارج گردد لازم است بيرون رود، و اگر وقت تنگ است، بايد نماز را در هنگام بيرون رفتن به پايان برساند و چنانچه نمي‌تواند بيرون رود، لازم است نماز را در همان جا به پايان ببرد و نماز وي درست است و اگر با گناه وارد نشده باشد و وقت تنگ باشد به‌گونه‌اي كه پس از بيرون رفتن از آن‌جا نماز قضا شود، نماز باطل نمي‌شود.

م « 1477 » اگر شرطي از نماز؛ مانند: وضو يا غسل رعايت نشده باشد، نماز باطل است؛ خواه عمدي باشد يا سهوي.

م « 1478 » اگر در ميان نماز يا پس از آن بداند وضو يا غسل وي باطل است يا بدون وضو يا غسل وارد نماز شده است، نماز را قطع نمايد و دوباره با وضو يا غسل بخواند و اگر وقت گذشته است، قضا نمايد.

دوم ـ باطل شدن عمدي يا سهوي وضو يا غسل

م « 1479 »اگر در ميان نماز به عمد يا به سهو يا از روي ناچاري، چيزي كه وضو يا غسل را باطل مي‌كند براي وي پيش آيد؛ مانند: آن‌كه از او ادرار بيرون آيد، نماز باطل است.

م « 1480 » كسي كه نمي‌تواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خودداري كند و در ميان نماز، ادرار يا مدفوع از او بيرون مي‌آيد، چنانچه برابر حكمي كه در مسايل وضو گفته شد رفتار نمايد، نماز وي باطل نيست و نيز اگر در ميان نماز از مستحاضه خون بيرون آيد و او به حكم استحاضه رفتار كند، نماز وي درست است.