توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 33

*********

غاليان (زياده انگاران)

م « 105 » غاليان؛ كساني هستند كه درباره‌ي ائمّه‌ي معصومين عليهم‌السلام غلوّ و زياده‌انگاري دارند؛ به اين معنا كه ائمّه‌ي معصومين عليهم‌السلام را ـ نعوذ باللّه ـ خدا مي‌دانند. اينان گذشته از آن‌كه داراي باوري باطل و جاهلانه مي‌باشند و در آگاهي و پذيرش حق نيز كوتاهي كرده‌اند، كافر، و ناگزير نجس هستند، ولي هم‌اكنون نمي‌توان كسي را با چنين باوري سراغ داشت و حتّي دسته‌اي از درويشان كه خود را «علي اللّهي» مي‌دانند يا ديگران آنان را به اين نام مي‌خوانند، چنين باوري را ادّعا ندارند، بلكه آن‌ها به سبب دوستي و ناآگاهي واژه‌هايي ناهمگون را به شيوه‌ي «شَطْح»(1) بازگو مي‌كنند كه به ظاهر معناي غلوّ دارد. البته، بر آگاهان دين لازم است كه براي آگاه سازي آنان گامي مؤثر و مناسب بردارند.

م « 106 » كساني كه همه‌ي ويژگي‌هاي كمالي و اسما و صفات الهي را با دَهش و عنايت حق‌تعالي و به‌گونه‌ي كمال پديداري به حضرات چهارده معصوم عليهم‌السلام نسبت مي‌دهند و با اين وصف، ذات و كمال ذاتي را تنها براي حضرت حق منظور مي‌دارند، نه تنها غالي نيستند و باور آنان اشكال ندارد، بلكه اين باور، پايه‌اي ارزشمند و مهم در دين دارد و از بالاترين مراتب ولايت و معرفت به اولياي الهي به شمار مي‌رود و باورمندان آن از نمونه‌هاي آشكار ارادتمندان به اهل بيت عصمت و طهارت عليهم‌السلام مي‌باشند و خداوند منّان، توفيق رسيدن به چنين باور نوري و ملكوتي را تنها بهره‌ي بندگان پاك خود مي‌نمايد.

غلوّ در بستر تاريخ

در طول تاريخ اسلام، كساني كه درباره‌ي حضرات چهارده معصوم عليهم‌السلام باور نوري و ملكوتي داشته‌اند بسيار به غلو متهم شده‌اند؛ به‌گونه‌اي كه اگر كسي دوستي

1ـ كلماتي است كه به ظاهر معناي درستي ندارد؛ اگرچه در واقع به دور از اشكال است.