توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 338

*********

اعتنا كرد؛ پس اگر براي نمونه، در نماز غفيله گمان كند كه سه ركعت خوانده است، آن را دو ركعت به‌شمار آورد.

م « 1632 » اگر در نماز نافله، كاري كند كه براي آن سجده‌ي سهو واجب است يا يك سجده يا تشهد را فراموش نمايد، لازم نيست پس از نماز، سجده‌ي سهو يا قضاي سجده و تشهد را بجا آورد.

م « 1633 » اگر شك نمايد كه نماز مستحبي را خوانده است يا نه؛ چنانچه آن نماز وقت معيني نداشته باشد؛ مانند نماز جعفر طيّار، مي‌تواند آن را بخواند و اگر مانند نافله‌ي روزانه وقت ويژه‌اي دارد و پيش از گذشتن وقت شك نمايد كه آن را بجا آورده است يا نه، بنا گذارد كه آن را نخوانده است، ولي اگر پس از گذشت وقت، شك كند، به شك خود اعتنا نكند.

شك‌هاي درست

اشاره

م « 1634 » اگر در شماره‌ي ركعت‌هاي نماز چهار ركعتي شك كند، بايد تأمّل نمايد؛ پس اگر يقين يا گمان به يك طرف شك يافت، برابر همان رفتار نمايد و نماز را به پايان ببرد و در غير اين صورت، حكم يكي از نه صورت زير را دارد:

نخست ـ شك ميان دو و سه

م « 1635 » اگر پس از سجده‌ي دوم شك كند دو ركعت خوانده است يا سه ركعت (شك ميان دو و سه)؛ در اين صورت، بايد آن را سه ركعت به‌شمار آورد و يك ركعت ديگر بخواند و نماز را به پايان ببرد و پس از نماز، يك ركعت نماز احتياط ايستاده يا دو ركعت نشسته ـ چنانچه خواهد آمد ـ بجا آورد.

دوم ـ شك ميان دو و چهار

م « 1636 » در شك ميان دو و چهار، پس از سجده‌ي دوم؛ آن را چهار ركعت به‌شمار آورد و نماز را به پايان برد و پس از نماز، دو ركعت نماز احتياط ايستاده بخواند.