توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 339

*********

سوم ـ شك ميان دو، سه و چهار

م « 1637 » در شك ميان دو، سه و چهار، پس از سجده‌ي دوم؛ آن را چهار ركعت به‌شمار آورد و پس از نماز، دو ركعت نماز احتياط به شكل ايستاده، و دو ركعت در حالت نشسته بجا آورد.

م « 1638 » اگر در ركوع ركعتي كه در آن شك كرده است يا در سجده يا پس از سجده‌ي اوّل يا پيش از سجده‌ي دوم، يكي از اين سه شك (شك ميان دو، سه و چهار) كه احتمال دو ركعت در ميان است ـ براي وي پيش آيد، بايد نماز را رها كند و دوباره آن را بخواند.

چهارم ـ شك ميان چهار و پنج

م « 1639 » اگر پس از سجده‌ي دوم ميان چهار و پنج شك نمايد، آن را چهار ركعت به‌شمار آورد، نماز را به پايان برد و پس از نماز، دو سجده‌ي سهو بجا آورد. اين حكم در هر جا كه طرف كم‌تر شك چهار ركعت باشد جاري است؛ مانند شك ميان چهار و شش، ولي در صورتي كه اين شك پس از سجده‌ي نخست يا پيش از سجده‌ي دوم پيش آيد، نماز باطل است.

پنجم ـ شك ميان سه و چهار

م « 1640 » در شك ميان سه و چهار؛ در هر جاي نماز، آن را چهار ركعت به‌شمار آورد، نماز را به پايان برساند و پس از نماز، يك ركعت نماز احتياط ايستاده يا دو ركعت نشسته بجا آورد.

ششم ـ شك ميان چهار و پنج

م « 1641 » در شك ميان چهار و پنج در حال ايستاده، بايد بنشيند تا شك او به سه و چهار برگردد و آن را چهار ركعت به‌شمار آورد، نماز را سلام دهد و سپس يك ركعت نماز احتياط ايستاده يا دو ركعت نشسته بجا آورد.