توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 350

*********

م « 1690 » حكم شك، سهو و گمان در نمازهاي واجب روزانه با نمازهاي واجب ديگر فرقي ندارد، و در صورتي كه براي مثال، در نماز آيات شك نمايد كه يك ركعت خوانده است يا دو ركعت، چون شك او در نماز دو ركعتي است، نماز باطل مي‌شود و اگر گمان داشته باشد كه دو ركعت گزارده است يا يك ركعت، نماز را برابر گمان خود به پايان برساند.

ديگر احكام شك، سهو و گمان در نمازهاي واجب ديگر نيز چنين است.

سجده‌ي سهو

م « 1691 » لازم است پس از سلام نماز در هشت مورد زير دو سجده‌ي سهو انجام شود:

يكم ـ در ميان نماز به سهو سخن گويد.

دوم ـ يك سجده را فراموش كند.

سوم ـ در جايي كه بايد بايستد؛ مانند: هنگام خواندن حمد و سوره، به اشتباه بنشيند و هنگامي كه بايد بنشيند؛ مانند: تشهد، به اشتباه بايستد و براي هر چيزي كه در نماز به اشتباه كم يا زياد شود.

چهارم ـ در نماز چهار ركعتي، پس از رفتن به سجده‌ي دوم و پايان ذكر، شك نمايد كه چهار ركعت خوانده است يا پنج ركعت يا شك نمايد كه چهار ركعت گزارده است يا شش ركعت؛ ولي اگر پيش از پايان سجده‌ي دوم شك نمايد، برابر وظيفه‌اي كه در احكام شك گفته شد رفتار نمايد و دو سجده‌ي سهو بجا آورد؛ اگر هنگامي كه ايستاده است شك نمايد كه شش ركعت گزارده است يا پنج ركعت، بدون ركوع بنشيند، تشهّد بخواند، سلام دهد و دو سجده‌ي سهو براي ايستادن بي‌مورد و دو سجده‌ي ديگر براي شكي كه كرده است انجام دهد.