توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 359

*********

شرط نخست: سفر كم‌تر از هشت فرسخ نباشد

م « 1728 » هر فرسخ شرعي به تقريب، كمي از پنج كيلومتر و نيم كم‌تر است و هشت فرسخ، نزديك به چهل‌وسه كيلومتر مي‌باشد.

م « 1729 » كسي كه رفت و برگشت او هشت فرسخ است، اگر رفتن او كم‌تر از چهار فرسخ باشد، لازم است نماز را تمام بخواند. پس اگر رفتن او سه فرسخ و برگشتن او پنج فرسخ باشد، نماز وي، تمام مي‌باشد.

م « 1730 » كسي كه همه‌ي مسافت رفت و برگشت او برابر هشت فرسخ است؛ هرچند بخواهد همان روز يا همان شب يا در روز و شب بعد باز گردد، لازم است نماز را شكسته بخواند؛ مگر اين كه در ميان اين مسافت، قصد ماندن ده روز كند كه اگر از آغاز چنين قصدي داشته باشد، نماز وي تمام است و مسافر شمرده نمي‌شود و اگر در رسيدن به جايي، چنين قصدي را كرده باشد، نماز را از همان وقت به بعد تمام بگزارد.

م « 1731 » اگر سفر اندكي از هشت فرسخ كم‌تر باشد يا نداند كه سفر او هشت فرسخ است يا نه، نبايد نماز را شكسته بخواند و چنانچه شك نمايد كه سفر او هشت فرسخ است يا نه و بتواند بررسي نمايد و سختي زيادي براي او به همراه نداشته باشد، لازم است تحقيق كند و چنانچه به آنچه در ميان مردم شناخته شده است يا شخص مطمئني بگويد رفتار نمايد، بسنده است و در صورتي كه نمي‌تواند بررسي نمايد، آن را تمام بگزارد و مسافر شمرده نمي‌شود.

م « 1732 » اگر فرد مورد اطميناني خبر دهد كه سفر وي هشت فرسخ است و به گفته‌ي او اطمينان باشد، بايد نماز را شكسته خواند.

م « 1733 » كسي كه اطمينان دارد يا از راه معتبري؛ مانند: خبر دادن دو مرد عادل براي او ثابت شود كه سفر او هشت فرسخ است، اگر نماز را شكسته بخواند و سپس