توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 361

*********

م « 1740 » اگر دو مسير براي رفتن داشته باشد كه يك راه آن كم‌تر از هشت فرسخ و راه ديگر آن هشت فرسخ يا بيش‌تر باشد و از راهي كه هشت فرسخ يا بيش‌تر است به آن‌جا برود، نماز را شكسته بخواند و اگر از راهي كه هشت فرسخ نيست برود، آن را تمام بگزارد.

م « 1741 » آغاز مسافت، همان خانه‌هاي پايان شهر به‌شمار مي‌آيد و شهرهاي بزرگ يا بسيار بزرگ نيز حكم ويژه‌اي ندارد و در نظر مردم بيرون رفتن از يك محلّه تا محلّه‌ي بعد، سفر به‌شمار نمي‌آيد.

شرط دوم: قصد هشت فرسخ داشته باشد

م « 1742 » اگر به جايي كه كم‌تر از هشت فرسخ است مسافرت كند و پس از رسيدن به آن‌جا قصد كند به جايي برود كه با اندازه‌ي مسير آمده به هشت فرسخ مي‌رسد، چون از آغاز، قصد هشت فرسخ نداشته است، بايد نماز را تمام بخواند، ولي اگر بخواهد از آن‌جا هشت فرسخ ديگر برود يا چهار فرسخ برود و كم‌تر از ده روز بماند و بازگردد، بايد نماز را شكسته بخواند.

م « 1743 » فردي كه نمي‌داند چند فرسخ مسافرت مي‌نمايد؛ مانند آن كه براي پيدا كردن گمشده‌اي مسافرت مي‌كند و نمي‌داند تا چه اندازه بايد برود كه آن را بيابد، نماز را تمام بخواند، ولي چنانچه راه برگشت تا وطن يا جايي كه مي‌خواهد ده روز در آن بماند هشت فرسخ يا بيش‌تر باشد، نماز را شكسته بخواند.

م « 1744 » مسافر در صورتي لازم است نماز را شكسته بخواند كه قصد نمايد هشت فرسخ برود؛ پس كسي كه از شهر بيرون مي‌رود و براي نمونه قصد دارد كه اگر همراهي بيابد به سفر هشت فرسخي رود؛ چنانچه اطمينان دارد كه همراه خود را مي‌يابد، نماز را شكسته بخواند و اگر اطمينان ندارد، تمام بخواند.