توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 362

*********

م « 1745 » كسي كه قصد هشت فرسخ دارد لازم است نماز را شكسته بخواند؛ هرچند در هر روز كمي از مسير را برود؛ به‌گونه‌اي كه به او مسافر گويند، پس هرگاه به جايي رسد كه ديوار شهر را نبيند و اذان آن را نشنود و اهل شهر او را نبينند، بايد نماز را شكسته بخواند.

م « 1746 » كسي كه در سفر در اختيار ديگري است؛ مانند فرزندي كه با پدر خود مسافرت مي‌كند، چنانچه بداند سفر صاحب وي هشت فرسخ است، نماز را شكسته بخواند و اگر كسي را به زور به جايي مي‌برند؛ مانند: زنداني و بداند مسافت او هشت فرسخ يا بيش‌تر است نيز همين حكم را دارد و اگر مقدار مسير را نمي‌داند، از او بپرسد تا چنانچه سفر او هشت فرسخ باشد، نماز را شكسته بجا آورد.

م « 1747 » كسي كه در سفر به اختيار ديگري است، اگر بداند يا گمان داشته باشد، بلكه احتمال بدهد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا مي‌شود و باز مي‌گردد، لازم است نماز را تمام بخواند.

م « 1748 » كسي كه در سفر به اختيار ديگري است اگر شك دارد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا مي‌شود يا نه، نماز را شكسته بخواند.

شرط سوم: در راه از قصد خود باز نگردد.

م « 1749 » چنانچه مسافر پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود بازگردد يا ترديد نمايد، بايد نماز را تمام بخواند.

م « 1750 » اگر پس از پيمودن اندازه‌اي از راه كه با برگشتن آن هشت فرسخ مي‌شود، از مسافرت روگردان شود و تصميم بگيرد كه همان‌جا بماند يا پس از ده روز برگردد يا در برگشتن و ماندن و قصد ماندن ده روز ترديد داشته باشد يا احتمال دهد به مدت سي روز بدون قصد در آن‌جا مي‌ماند، نماز را تمام بخواند.