توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 363

*********

م « 1751 » اگر پس از پيمودن اندازه‌اي از مسير كه با برگشتن آن هشت فرسخ مي‌شود، از مسافرت روي‌گردان شود و تصميم بگيرد كه بازگردد، بايد نماز را شكسته بخواند؛ هرچند بخواهد در آن‌جا كم‌تر از ده روز بماند.

م « 1752 » اگر براي سفر هشت فرسخي به جايي روانه شود و پس از رفتن بخشي از راه بخواهد به جاي ديگري برود و از جاي نخستي كه راه افتاده تا جايي كه مي‌خواهد برود به تنهايي يا با راه برگشت هشت فرسخ باشد، بايد نماز را شكسته بخواند.

م « 1753 » اگر پيش از آن كه به هشت فرسخ برسد ترديد نمايد كه مانده‌ي راه را برود يا نه و هنگامي كه ترديد دارد بايستد و رفتن را ادامه ندهد و سپس تصميم بگيرد كه مانده‌ي راه را برود، لازم است نماز را تا پايان مسافرت شكسته بخواند.

م « 1754 » اگر پيش از آن كه به هشت فرسخ برسد ترديد نمايد كه مانده‌ي راه را برود يا نه و هنگامي كه ترديد دارد، بخشي از مسير را برود و سپس تصميم بگيرد كه مانده‌ي راه را برود، چنانچه مانده‌ي سفر او هشت فرسخ يا چهار فرسخ باشد، ولي بخواهد برود و بازگردد، نماز را شكسته بخواند، و در صورتي كه مسيري كه پيش و پس از مردد شدن مي‌رود در مجموع هشت فرسخ باشد، بايد نماز را تمام بخواند.

م « 1755 » اگر در هنگام سفر، پس از گذشتن از حدّ ترخّص، مانعي براي او پيش آيد، تا هنگامي كه تصميم او بر سفر است و سفر او بستگي به چيز ديگري ندارد، نماز را شكسته بخواند، ولي اگر تصميم به ادامه‌ي سفر نداشته باشد يا بخواهد ده روز در همان‌جا بماند، نماز را تمام بخواند.

شرط چهارم: از وطن خود عبور نداشته باشد

م « 1756 » نماز مسافر در صورتي شكسته است كه نخواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطن خود گذر نمايد يا در آن درنگ كند يا ده روز يا بيش‌تر در جايي بماند.