توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 381

*********

يا در ميان راه را داشته باشد يا نداشته باشد و اگر مي‌خواهد به جايي برود كه هشت فرسخ يا بيش‌تر باشد لازم است در راه و در مقصد، نماز را شكسته بگزارد؛ مگر آن كه بخواهد ده روز در مقصد بماند كه بايد نماز را در هنگام رفتن، شكسته و در مقصد تمام بخواند.

م « 1851 » مسافري كه قصد كرده ده روز در جايي بماند، اگر پس از خواندن يك نماز چهار ركعتي بخواهد به جايي كه كم‌تر از چهار فرسخ است برود؛ چنانچه ترديد يابد كه به‌جاي نخست بازمي‌گردد يا نه، يا به كلي از برگشتن به آن‌جا غافل باشد يا بخواهد بازگردد ولي ترديد داشته باشد كه ده روز در آن‌جا مي‌ماند يا نه و يا از ده روز ماندن در آن و مسافرت از آن‌جا غافل باشد، بايد نمازهاي خود را از وقتي كه مي‌رود تا زماني كه باز مي‌گردد و پس از برگشتن، تمام بخواند.

م « 1852 » اگر به گمان اين كه دوستان وي مي‌خواهند ده روز در جايي بمانند قصد كند كه ده روز در آن‌جا بماند و قصد او هم وابسته به قصد آن‌ها نباشد و پس از خواندن يك نماز چهار ركعتي بداند كه آن‌ها قصد ماندن ده روز نكرده‌اند، نماز را تا هنگامي كه او در آن‌جاست تمام بخواند؛ هرچند خود نيز از ماندن پشيمان شود.

ج ـ توقف يك ماه بدون قصد

م « 1853 » هرگاه مسافر در جايي بماند ولي نداند ماندن او چند روز به درازا مي‌كشد، نماز را تا سي روز شكسته بخواند و پس از گذشتن سي روز، نماز را تمام بگزارد؛ هرچند بخواهد پس از مدت كمي مسافرت نمايد و اگر يك ماه از ماه‌هاي قمري نيز در جايي بماند كه كم‌تر از سي روز است كافي مي‌باشد.

م « 1854 » مسافري كه مي‌خواهد نه روز يا كم‌تر در جايي بماند اگر پس از آن كه نه روز يا كم‌تر در آن‌جا ماند بخواهد دوباره نُه روز ديگر يا كم‌تر بماند و به همين‌گونه تا سي شبانه‌روز در جايي بماند، لازم است نماز را در روز سي و يكم تمام بخواند؛ هرچند تنها به اندازه‌ي گزاردن يك نماز مانده باشد.