توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 401

*********

م « 1952 » بيماري كه نمي‌تواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خودداري كند و همچنين مستحاضه و هر كس كه نماز خود را به سبب عذري ناقص مي‌خواند، نمي‌تواند امام جماعت ديگران شود.

م « 1953 » بيمار خوره يا پيسي نمي‌تواند امام جماعت افراد تندرست شود و همچنين گناه‌كار نبايد امام افراد با فضيلت باشد.

احكام جماعت

م « 1954 » هنگامي كه مأموم نيّت مي‌كند لازم است امام را معين نمايد، ولي نيازي به دانستن نام او نيست و اگر نيّت اقتدا نمودن به امام حاضر كند، نماز درست است.

م « 1955 » اگر با قصد اين كه فلاني امام است به او اقتدا كند و سپس آشكار شود كه شخص ديگري است، در صورتي كه وي داراي شرايط امام جماعت باشد، نماز جماعت درست است و چنانچه پيش از نماز بفهمد شخص ديگري امام است كه به او نيز مي‌توان اقتدا نمود، نماز به جماعت درست است.

م « 1956 » خواندن نماز با جماعت اهل سنت در مناطق اهل سنت و با وجود ضرورت اشكال ندارد و مأموم بايد به شيوه‌ي عادي و به جماعت نماز گزارد و لازم نيست نماز را دوباره بخواند.

م « 1957 » مأموم بايد جز حمد و سوره، ديگر اجزاي نماز را بخواند و حمد و سوره، تنها در صورتي از او برداشته مي‌شود كه در ركعت نخست و دوم با امام جماعت نماز بخواند، ولي اگر در ركعت سوم يا چهارم، هنگامي كه امام ايستاده است اقتدا كند، بايد خود، حمد و سوره را بخواند.

م « 1958 » اگر مأموم در ركعت نخست و دوم نماز صبح، مغرب و عشا صداي حمد و سوره‌ي امام را بشنود؛ هرچند واژه‌ها را تشخيص ندهد، نبايد حمد و سوره