توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 45

*********

است؛ خواه خوردن آن زيان داشته باشد يا نه و خواه خورنده يا آشامنده بداند كه نجس است يا نداند و خواه به آن راضي باشد يا نباشد. البته، اگر خورنده يا آشامنده نجس بودن آن را نداند، خوردن و آشاميدن نجس براي وي حرام نمي‌باشد.

م « 159 » خوردن و خوراندن چيز آلوده به نجس (متنجس)؛ مانند: خوراك آلوده‌ي به شراب، خون و مانند آن حرام است؛ هرچند خورنده كودك، يا آلوده به نجس بدون زيان باشد.

م « 160 » اگر كودك به نجس نزديك شود و قصد خوردن نجس را داشته باشد، بايد مانع او شد، ولي در صورتي كه چيزي را كه خود نجس كرده است بخورد و آن چيز براي او زياني جدي نداشته باشد، لازم نيست مانع او شد.

واگذاري نجس

م « 161 » فروختن يا عاريه دادن نجس و مانند آن كه چيز نجس را به ديگري منتقل مي‌كند، در غير امور عبادي يا خوراكي اشكال ندارد.

م « 162 » استفاده‌ي متنجس در امور عبادي و خوراكي در صورتي جايز است كه تطهيرپذير باشد و نجس بودن آن را بايد آگاهي داد و اگر تطهيرپذير نباشد، انتقال آن حرام است.

م « 163 » در صورت تطهيرپذيري متنجس، اگر اطمينان باشد كه گيرنده در كاربرد آن به مرزهاي شرعي اعتنا ندارد و آن را به صورت نجس در امور عبادي يا خوراكي به كار مي‌برد، دادوستد آن جايز نيست.

م « 164 » اگر بداند كه وي چيزي را ـ هرچند پاك باشد ـ براي حرام به كار مي‌گيرد، دادوستد آن جايز نيست.

نجس بودن عاريه

م « 165 » اگر چيزي را كه نجس شده است عاريه دهد، عاريه‌دهنده بايد نجس بودن آن را آگاهي دهد؛ خواه در خوردن به‌كار برده شود يا غير آن و در طهارت واقعي؛ مانند: وضو و غسل باشد يا در طهارت ظاهري؛ مانند: لباس نمازگزار.