توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 46

*********

غذاي نجس و وظيفه‌ي صاحب غذا

م « 166 » اگر صاحب‌خانه هنگام غذا دادن به ميهمانان خود بداند غذا نجس شده است، بايد نجس شدن غذا را به آنان خبر دهد، ولي اگر يكي از ميهمانان به آن آگاه شود، نيازي نيست به ديگران خبر دهد و بايد به‌گونه‌اي كه ديگران پي نبرند، از خوردن دست كشد. البته، اگر مجلس به‌گونه‌اي است كه غذاي نجس به ديگران مي‌رسد، لازم است به صاحب‌خانه خبر دهد تا براي پاكي آن اقدام نمايد.

م « 167 » اگر صاحب‌خانه پيش از خوردن غذا بفهمد غذا نجس شده است، نبايد آن را براي خود يا ديگري استفاده كند؛ هرچند زيان، سختي يا شرمندگي نيز به همراه داشته باشد، بلكه اگر ميهمانان نيز فردي را فرا خوانده و دعوت كرده باشند نبايد آن را پنهان كند و غذاي نجس را به خورد مهمانان دهد.

م « 168 » به كار بردن خوراك نجس در برخي موارد اشكال ندارد؛ مانند آن كه به حيوان اهلي داده شود، هرچند دور ريختن آن اسراف نيست.

بچه‌ي مميّز

م « 169 » اگر بچه‌ي مميزي كه خوب و بد امور را تشخيص مي‌دهد يا بچه‌اي كه به زمان بلوغ نزديك شده (مراهق) است بگويد چيزي كه در دست دارد پاك يا نجس است يا آن را پاك يا نجس نموده، گفته‌ي وي پذيرفته است؛ هرچند به زمان تكليف نزديك نباشد، مگر آن كه به گفتار او شك شود يا وي از پيش به طهارت و نجاست اهتمام نداشته باشد، در اين صورت، گفتار وي در پاك يا نجس بودن چيزي تأثير ندارد و نيازي به تحقيق و اطمينان نيست، بلكه نداشتن شك كافي است.

م « 170 » حرف بچه درباره‌ي چيزي كه در اختيار وي نيست اعتباري ندارد و گفتار وي به تنهايي نيز كافي نيست، مگر آن‌كه از گفته‌ي وي به اطمينان رسد.