توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 465

*********

م « 2281 » اگر بدون توجّه، كاري انجام دهد كه سبب بيرون آمدن مني مي‌شود يا توجّه نداشته باشد كه چنين كاري بيرون آمدن مني را موجب مي‌شود، روزه درست است.

م « 2282 » اگر روزه‌دار بدون اين‌كه بخواهد از او مني بيرون آيد، با خود كاري انجام دهد و آرامش خاطر داشته باشد كه مني از او بيرون نمي‌آيد و ناگاه مني بيرون آيد، روزه درست است، ولي اگر اطمينان ندارد؛ چنانچه از او مني بيرون آيد، روزه باطل است.

چهارم ـ دروغ بستن به خدا و حضرات معصومان عليهم‌السلام

م « 2283 » اگر روزه‌دار با گفتن يا نوشتن يا اشاره و مانند آن به خدا، پيامبر اكرم صلي‌الله‌عليه‌و‌آله و يا جانشينان آن حضرت عليهم‌السلام ، به عمد دروغ بندد، روزه باطل مي‌شود؛ هرچند بي‌درنگ توبه كند، و دروغ بستن به ديگر پيامبران عليهم‌السلام و حضرت فاطمه‌ي زهرا عليهاالسلام نيز همين حكم را دارد.

م « 2284 » اگر شك داشته باشد كه سخني دروغ است يا نه و آن را به يكي از آنان نسبت دهد، همين حكم را دارد.

م « 2285 » اگر بخواهد چيزي را بگويد كه نمي‌داند راست است يا دروغ، لازم است از كسي يا از كتابي كه آن را آورده است بازگو نمايد و نبايد آن را به خدا يا حضرات معصومان عليهم‌السلام نسبت دهد، بلكه بايد بگويد: چنين رسيده است كه ... .

م « 2286 » اگر چيزي را با اين باور كه راست است از زبان خدا يا معصومان عليهم‌السلام بازگو كند سپس بداند كه دروغ بوده است، روزه باطل نمي‌شود.

م « 2287 » اگر بداند دروغ بستن به خدا و حضرات معصومان عليهم‌السلام روزه را باطل مي‌كند و چيزي را كه مي‌داند دروغ است به آنان نسبت دهد و سپس بداند كه گفته‌ي وي راست بوده، روزه صحيح است.