توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 531

*********

منظور از ايجاب، گفته‌ي فروشنده و منظور از قبول، گفته‌ي خريدار است و لازم است به صورت صحيح گفته شود و به‌گونه‌ي دقيق نشان‌گر منظور هر دو باشد و قصد انشا داشته باشند و با گفتن اين دو جمله، منظور خود را از خريد و فروش برسانند.

م « 59 » دو طرف معامله به هر زباني كه آشنا باشند، مي‌توانند معامله را انجام دهند و اگر فروشنده، جنس را تنها با قصد فروختن به ديگري بدهد و او هم به قصد خريدن بگيرد، كافي است؛ به شرط اين كه همه‌ي شرايط معامله در آن باشد و نيازي به خواندن صيغه به زبان عربي يا فارسي نيز نيست.

م « 60 » امضاي اسناد معامله؛ خواه در دفترهاي رسمي باشد يا غير آن ـ به‌گونه‌اي كه در زمان ما معمول است ـ انشاي عقد و معامله مي‌باشد.

شرط‌هاي فروشنده و خريدار

م « 61 » در فروشنده و خريدار شرط است كه:

ـ بالغ و عاقل باشند.

ـ حاكم شرع آنان را از دست بردن در دارايي خود منع نكرده باشد؛ مانند: سفيه يا ورشكسته.

ـ قصد خريد و فروش داشته باشند؛ پس اگر براي نمونه، به شوخي بگويد مال خود را فروختم، معامله صحيح نيست.

ـ كسي آن‌ها را مجبور نكرده باشد.

ـ جنس و عِوضي كه داده مي‌شود مال آنان باشد، يا مانند پدر و پدربزرگ شخص صغير، اختيار مال در دست آنان باشد، يا از طرف او وكالت داشته باشند.

احكام هر يك از شرط‌هاي ياد شده بيان خواهد شد.