توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 723

*********

احكام مصرف زكات

م « 854 » به كسي مي‌توان زكات داد كه مسلمان و شيعه‌ي دوازده امامي باشد و اگر شيعه بودن كسي از راه شرعي ثابت شود و به او زكات داده شود و زكات مصرف شود و سپس آشكار شود كه وي شيعه نبوده است نياز نيست دوباره زكات بدهد.

م « 855 » مي‌توان به سرپرست بچه يا ديوانه زكات داد تا براي او هزينه كند.

م « 856 » اگر به سرپرست بچه و ديوانه دسترسي ندارد مي‌تواند خود يا به كمك كسي كه امانت‌دار است، زكات را براي بچه يا ديوانه هزينه كند و بايد هنگامي كه زكات به آنان مي‌رسد نيّت زكات كند.

م « 857 » اگر بچه مميّز است و اطمينان دارد كه زكات را در همان جايي به‌كار مي‌برد كه سرپرست او مي‌خواهد، مي‌تواند زكات را به خود بچه نيز بدهد.

م « 858 » مي‌توان به سفيه با آگاهي سرپرست او زكات داد.

م « 859 » به فقيري كه گدايي مي‌كند مي‌توان زكات داد، ولي به كسي كه زكات را در گناه به كار مي‌برد نبايد زكات داد.

م « 860 » به كسي كه دادن زكات مايه‌ي گرايش او به گناه مي‌شود؛ هرچند خود، آن را در گناه به‌كار نمي‌برد، نمي‌توان زكات داد.

م « 861 » به كسي كه گناه كبيره را آشكارا بجا مي‌آورد يا نماز نمي‌خواند يا شراب‌خوار است؛ هرچند آشكارا نباشد، نمي‌توان زكات داد؛ مگر آن كه زكات براي خانواده‌ي نيازمند وي هزينه شود.

م « 862 » لازم است در همه‌ي موارد ذكر شده، زكات با اجازه‌ي مجتهد عادل هزينه شود.

م « 863 » نبايد به فقير و مسكين بيش از هزينه‌هاي سال خود و كساني كه هزينه‌هاي آنان بر عهده‌ي وي است زكات داد؛ مگر آن كه نياز به سرمايه‌گذاري در