توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 833

*********

م « 1372 » هرگاه مردي با زن خود كه از خون حيض و نفاس پاك است نزديكي كند و در همان پاكي، طلاق وي را جاري سازد و سپس معلوم شود كه هنگام طلاق حامله بوده، طلاق درست است.

م « 1373 » اگر مرد با همسر خود كه از خون حيض و نفاس پاك است نزديكي كند و سپس از او جدا شود؛ براي نمونه، مسافرت نمايد، و نتواند درباره‌ي زن جست‌وجو نمايد؛ چنانچه بخواهد او را در سفر طلاق دهد، بايد به اندازه‌اي كه زن پس از آن پاكي خون مي‌بيند و دوباره پاك مي‌شود صبر كند و اگر با رعايت آنچه گفته شد طلاق را جاري سازد و سپس معلوم شود كه طلاق در همان پاكي اول قرار گرفته است، اشكال ندارد.

م « 1374 » اگر مرد بخواهد زن خود را ـ كه به‌خاطر بيماري يا استفاده از قرص‌هاي پيش‌گيري براي جلوگيري از خون حيض و يا به‌خاطر شير دادن يا هر چيز ديگري حيض نمي‌بيند و زن‌هاي همسال او حيض مي‌بينند ـ طلاق دهد، بايد از هنگامي كه با او نزديكي كرده است تا سه ماه از جماع با او خودداري نمايد و سپس او را طلاق دهد.

صيغه‌ي طلاق

م « 1375 » طلاق با صيغه‌ي عربي درست و با قصد انشا و با واژه‌ي «طالق» خوانده مي‌شود و چنانچه آن را با شرايط ياد شده جاري نسازد يا نتواند به عربي درست بخواند، اگر با زبان‌هاي ديگر به شيوه‌ي درست خوانده شود، كافي است.

همچنين اجراي طلاق به صورت معاطات، اگر شرايط آن مراعات گردد، جايز است.

م « 1376 » واجب است در هنگام اجراي طلاق، دو مرد عادل آن را بشنوند و اگر شوهر، خود بخواهد صيغه‌ي طلاق را بخواند و نام زن او براي نمونه مريم باشد،