توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 857

*********

شمرده شده و اذيت و آزار او در رديف محاربه و جنگ با خدا قرار گرفته است؛ بنابراين، بر همگان لازم است كه حرمت يك‌ديگر را نگاه دارند، از توهين، هتك و تمسخر ديگران به شدت بپرهيزند.

غيبت

م « 1455 » يكي از گناهان كبيره كه وعده‌ي عذاب بر آن داده شده «غيبت» است. معناي غيبت آن است كه شخص، عيب برادر يا خواهر مؤمن خود را در نبود او بيان كند، بلكه چنانچه هر مطلبي را درباره‌ي او نقل كند كه اگر در حضور وي بيان مي‌كرد ناراحت مي‌شد، غيبت به‌شمار مي‌آيد.

م « 1456 » اگر از مسلماني غيبت كرده باشد، چنانچه ممكن است و مفسده‌اي ندارد، بايد به هر وسيله‌ي ممكن از او حلاليت بخواهد و اگر ممكن نباشد يا گفتن به او سبب مفسده‌اي شود، براي او از خدا طلب آمرزش نمايد و در صورتي كه غيبت يا تهمتي كه نسبت به او انجام داده است سبب شكست و وهن او شده باشد، در صورت امكان بايد آن را جبران و برطرف نمايد.

موارد جواز غيبت

م « 1457 » در مواردي كه غيبت مشتمل بر مصلحت مهم‌تري باشد، حرمت آن از بين مي‌رود و در اين رابطه، موارد زير از حرمت غيبت استثنا مي‌شود:

1 ـ غيبت از شخصي كه آشكارا فسقي را انجام مي‌دهد؛ البته، نسبت به همان فسقي كه به آن تظاهر مي‌كند.

2 ـ غيبت كردن مظلومي كه در مقام تظلّم است از كسي كه به او ظلم كرده در خصوص ظلمي كه به او وارد شده است.

3 ـ براي دفع ظلم از خود و درصدد بودن براي به دست آوردن راهي مشروع.

4 ـ آگاه نمودن مشورت كننده نسبت به عيب‌هاي شخص مورد مشورت.