توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 877

*********

44 ـ حواله

اشاره

م « 1551 » اگر كسي بستان‌كار خود را حواله دهد كه طلب خود را از ديگري بگيرد و بستان‌كار بپذيرد، پس از آن كه حواله با شرايط آن قرار گرفت، كسي كه به او حواله شده و بايد طلب را از او گرفت بده‌كار مي‌شود و بده‌كار پيشين از بدهي رها مي‌شود و ديگر بستان‌كار نمي‌تواند طلبي را كه دارد از بده‌كار نخست درخواست نمايد.

شرايط حواله

م « 1552 » بده‌كار و بستان‌كار و كسي كه به او حواله شده است بايد مكلف و عاقل باشند و كسي آن‌ها را وادار به حواله نكرده باشد و نيز بايد سفيه نباشند؛ يعني مال خود را در كارهاي بيهوده هزينه نكنند و همچنين بده‌كار و بستان‌كار محجور نباشند و حاكم شرع آن‌ها را از تصرف در دارايي خود منع نكرده باشد.

م « 1553 » حواله دادن به كسي كه بده‌كار نيست هنگامي درست است كه او بپذيرد.

م « 1554 » اگر به كسي كه بده‌كار نيست حواله داده شود، براي حواله دهنده و كسي كه به او حواله مي‌شود، شرط محجور نبودن معتبر نيست.