توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 889

*********

ضمان عاريه

م « 1610 » هرگاه چيزي را كه عاريه گرفته است تلف شود، ضامن نيست؛ مگر در سه مورد، كه اگر تلف شود، ضامن است و بايد عوض آن را بدهد:

1ـ در نگه‌داري آن كوتاهي كرده باشد؛

2ـ عاريه دهنده شرط ضمان كرده باشد؛ يعني شرط كرده باشد كه اگر عاريه تلف شد، عاريه‌گيرنده ضامن باشد.

3ـ چيزي را كه عاريه گرفته، طلا و نقره يا زيورآلات ساخته شده از آن باشد.

م « 1611 » اگر طلا و نقره را عاريه بگيرد و شرط كند كه در صورت تلف شدن، عاريه‌كننده ضامن نباشد، عاريه اشكال دارد، ولي اگر مالك شرط كند كه در صورت تلف شدن، چيزي را كه بر گردن عاريه‌كننده است ببخشد، مانعي ندارد و چنانچه تلف شود، ضامن نيست.

م « 1612 » اگر عاريه دهنده بميرد، عاريه گيرنده بايد چيزي را كه عاريه گرفته است به وارثان او بدهد.

م « 1613 » اگر براي عاريه دهنده چيزي پيش آيد كه نتواند برابر شرع در مال خود دست ببرد؛ براي نمونه، ديوانه يا بي‌هوش شود، عاريه‌كننده بايد مالي را كه عاريه گرفته است به سرپرست او بدهد.

عاريه؛ عقد جايز

م « 1614 » كسي كه چيزي را عاريه داده است هرگاه بخواهد، مي‌تواند آن را پس بگيرد و نيز مي‌تواند عاريه را به هم بزند و نيز كسي كه عاريه گرفته است، هرگاه بخواهد، مي‌تواند عاريه را فسخ نمايد و آن را پس بدهد و در صورت نخست، اگر پس گرفتن برابر عرف باعث زيان ديدن عاريه گيرنده شود، بايد عاريه دهنده به او مهلت دهد.