توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 898

*********

48 ـ وديعه (امانت)

اشاره

م « 1649 » «وديعه» آن است كه انسان مال خود را براي امانت و نگه‌داري آن به ديگري بسپارد.

م « 1650 » هرگاه به شخص امانت‌دار با صيغه‌ي لفظي يا بدون آن بفهماند كه مال را براي نگه‌داري به او مي‌دهد و او نيز به همين قصد آن را بگيرد، بايد برابر احكام امانت رفتار نمايند.

م « 1651 » اگر كسي را به پذيرش و نگه‌داري مالي وادار كنند، حكم امانت به آن داده نمي‌شود؛ مگر آن كه پس از برداشته شدن اجبار راضي شود.

م « 1652 » خيانت در امانت، حرام و از گناهان كبيره است و اگر كسي امانتي را پذيرفت، بايد در نگه‌داري آن كوتاهي نكند و هرگاه صاحب امانت؛ خواه مسلمان باشد يا نامسلمان، امانت را از او بخواهد، بايد آن را به او باز پس دهد.

شرايط امانت

م « 1653 » امانت‌دار و نيز كسي كه مالي را امانت مي‌گذارد، بايد بالغ و عاقل باشند و كسي آن‌ها را وادار به آن نكرده باشد؛ بر اين پايه، بچه‌ي نابالغ يا ديوانه