توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 904

*********

م « 1681 » اگر امانت‌گذار غاصب بميرد و وارثان او امانت را مطالبه كنند، بر امانت‌دار واجب است وجود امانت را انكار كند.

م « 1682 » اگر براي حفظ امانت، سفر كردن لازم باشد، واجب است امانت‌دار مسافرت نمايد يا امانت را برگرداند.

م « 1683 » اگر داراييِ امانتي تلف شود و كوتاهي امانت گيرنده نيز در حفظ امانت ثابت شود يا خودش به كوتاهي خود اعتراف كند، هرگاه در قيمت امانت اختلاف شود، گفته‌ي امانت‌دار كه منكر زيادي قيمت است مقدّم مي‌شود.

م « 1684 » اگر امانت‌گذار، ديوانه يا بي‌هوش شود، وديعه باطل مي‌شود و كسي كه امانت را پذيرفته لازم است بي‌درنگ امانت را به سرپرست برساند يا به سرپرست او خبر دهد و اگر بدون عذر شرعي مال را به سرپرست او ندهد و نيز از خبر دادن به سرپرست او كوتاهي كند و مال تلف شود، بايد عوض آن را بدهد و نيز چنانچه ديوانگي يا بي‌هوشي صاحب امانت، ادواري (دوره‌اي) است، باز امانت‌دار بايد همين كار را انجام دهد.

درگذشت صاحب امانت يا امانت دار

م « 1685 » اگر صاحب امانت بميرد، امانت‌دار لازم است مال را به وارث او برساند و يا به وارث او خبر دهد تا آن را تحويل بگيرد، و چنانچه مال را به وارث يا سرپرست او ندهد و نيز از خبر دادن كوتاهي كند و مال تلف شود، ضامن است.

م « 1686 » اگر امانت‌دار براي تحقيق درباره‌ي وارثان و درستي گفته‌ي وارث، نه مال را به وارث بدهد و نه خبر دهد، هرگاه در نگه‌داري امانت كوتاهي نكند و مال تلف شود، ضامن نيست.

م « 1687 » اگر صاحب امانت بميرد و چند وارث داشته باشد، كسي كه امانت را پذيرفته لازم است مال را به همه‌ي وارثان يا وليّ آنان يا وكيل هر كدام يا به كسي كه