توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 964

*********

فقه و شرايط فقيه

م « 1952 » فقه؛ فهم محتواي دين است كه با نيروي تعقل و انديشه از ظواهر شرع به دست مي‌آيد و محتواي بدون ظاهر يا ظواهر بدون محتوا، مشروعيت الهي و وجاهت ديني ندارد.

م « 1953 » فقيه در صورتي براي مرجعيت و رهبري ديني مشروعيت مي‌يابد كه داراي عدالت، مديريت و اقتدار اجتماعي باشد. فقاهت، تنها احاطه به مباحث الفاظ و آگاهي از روند منقولات شريعت نيست؛ اگرچه كاستي در اين امور نيز عنوان فقاهت را براي فرد فراهم نمي‌سازد.

م « 1954 » عدالت، سلامت نفس و اقتدار روحي در مقابل مشكلات نفساني است.

م « 1955 » عدالت، گوشه‌نشيني و انزوا از روند حوادث اجتماع و مردم نيست؛ هرچند تبلور آن در فرد، تنهايي و خلوت را لازم دارد.

مديريت، حكمت عملي در تحقق عيني معرفت و بازيابي اقتدار اجتماعي و توان هماهنگي مردمي در طريق سلامت و سعادت است.

م « 1956 » اقتدار اجتماعي، ترفندهاي سياسي و بهره‌وري از اهرم‌هاي استبدادي نيست، بلكه موقعيت سالم اجتماعي و مردمي است كه بايد قداست آن به‌دور از تزلزل باقي بماند.

فقاهت؛ رمز ماندگاري تشيع

م « 1957 » براي صيانت دين در هر زمان؛ به‌ويژه زمان غيبت، امر فقاهت ـ گذشته از ضرورت عقلي ـ از جانب شرع پيش‌بيني شده است و همين امر ابدي بودن، فعلي شدن، زنده ماندن و حيات ديني جامعه را ضمانت مي‌كند؛ زيرا مديريت جامعه و تصدي عمومي و عهده‌دار شدن رفع مشكلات آن در حوزه‌ي ديانت،