توضیح المسائل آیت الله محمد رضا نکونام صفحه 977

*********

م « 2015 » اگر وارد شدن بعضي از مؤمنان يا عالمان دين در دستگاه‌هاي حكومتي ستم‌كار، باعث جلوگيري از تباهي و ستم و كارهاي ناشايست شود، پذيرفتن آن واجب است؛ مگر آن‌كه تباهي بزرگ‌تري در آن باشد، مانند اين كه سبب سستي باورهاي مردم يا بي‌اعتمادي آن‌ها به عالمان دين گردد كه در اين‌صورت جايز نيست.

مراتب امربه معروف ونهي ازمنكر

م « 2016 » امربه معروف و نهي از منكر مراتبي دارد كه برخي از اين مراتب؛ مانند: زدن يا كشتن، نياز به اجازه‌ي حاكم شرع دارد و آنچه نيازي به اجازه‌ي حاكم شرع ندارد، همان امر به معروف با زبان، و پند و اندرز دادن يا روي‌گرداني و بي‌اعتنايي و نداشتن رفت‌وآمد است و اگر تأثير نكند، مي‌توان با واژه‌هاي تندتري كه دور از گناه باشد يا با دست بردن به قدرت؛ به اندازه‌اي كه لازم باشد، مانع گناه‌كار شد يا ابزار گناه را از دسترس او بيرون ساخت.

م « 2017 »اگر براي امر به معروف و نهي از منكر نياز به وارد آوردن ضرب و جرح يا از بين بردن دارايي‌ها و بالاتر از آن شود، هيچ كس بدون اجازه‌ي حاكم شرع نمي‌تواند آن را انجام دهد، بلكه بايد اصل كار و اندازه‌ي آن برابر ضوابط اسلامي با نظر حاكم شرع يا مصوبه‌اي قانوني كه با شرع ناسازگارنيست تعيين گردد.

م « 2018 » لازمه‌ي ايمان به خداوند متعال و ايمان به پيامبران بزرگ ـ صلوات اللّه عليهم اجمعين ـ و احكام الهي آن است كه شخص مؤمن، در دل از منكر و گناه بيزار باشد و آن را انكار كند.

م « 2019 » چون منظور از امر به معروف و نهي از منكر، پرهيز دادن كسي است كه دست به كار حرام زده و واجب را بجا نياورده است، پس اگر تنها با اظهار كراهت از