کتابخانه بالقرآن

رساله توضیح المسائل مطابق با فتاوای حضرت آیه الله العظمی آقای حاج وحید خراسانی (مدظلّه) صفحه 517

صفحه 517

47 غیبت ، و آن ذکر عیبِ مستور و پوشیده مؤمن ، در غیاب او است ، چه آن عیب را به گفتار بیان کند ، یا به رفتار بفهماند ، هرچند در اظهار عیب مؤمن قصد اهانت و هتک حیثیّت نداشته باشد ، و اگر به قصد اهانت ، عیب مؤمن را اظهار نماید ، دو گناه مرتکب شده است.

و مرتکب غیبت باید توبه کند ، و بنابر احتیاط واجب از کسی که غیبت او را کرده ، حلیّت بطلبد ، مگر آن که حلیّت طلبیدن موجب مفسده ای شود.

و در مواردی غیبت جایز است:

1 متجاهر به فسق ، یعنی کسی که آشکارا و علنی گناه می کند ، که غیبت کردن از او در همان گناه جایز است.

2 غیبت کردن مظلوم از ظالمی که بر او ظلم کرده ، نسبت به آن ظلم.

3 در مورد مشورت ، که اظهار عیب به قصد نصیحت مشورت کننده ، در حدّی که نصیحت محقّق شود ، جایز است.

4 غیبت بدعت گذار در دین ، و کسی که موجب گمراهی مردم می شود.

5 غیبت برای اظهار فسق شاهد ، یعنی اگر کسی که شهادت می دهد فاسق است، غیبت او به اظهار فسق او ، برای آن که به شهادت او حقّی ضایع نشود، جایز است.

6 غیبت کردن از شخصی

برای دفع ضرر از جان یا عرض یا مال آن شخص.