یکدوره فقه کامل فارسی صفحه 59

مکرر نمیشود و با وجود افساد واجب است امساک و باطل نمیشود روزه بفرو بردن اب دهن مادام که از دهن جدا نشده باشد و اگر چه با زبان بیرون اورده باشد یا در دهن جمع کرده فرو برد و اگر بانگشت بگیرد یا بجامه و مانند ان پس فرو برد یا اب دهن دیگری فرو برد روزه باطل شود و قضا و کفارت واجب گردد و اگر ابی از دماغ بحلق فرو برد بی انکه بدهن بیاید قصوری نباشد و اگر چه تواند بیرون اوردن و اگر بدهن بیاید پس فرو برد یا از ان دیگری فرو برد باطل شود و بعضی باینها کفارت نیز واجب داشته‌اند و اگر اب دهن یا بقیّه طعام در بیخ دندانها فرو برد پس اگر در تخلیل تقصیر نموده باشد قضا لازم شود و الّا هیچ نباشد و بعضی بحقنه بشیاف و بریختن چیزی در ذکر که باندرون برسد و دوای جراحت بچیزی که باندرون رسد و چکانیدن چیزی در گوش و نشستن زن در اب قضا واجب داشته‌اند و کفارت رمضان عتق بنده است یا دو ماه روزه داشتن پیاپی یا شصت مسکین را طعام دادن و اگر بحرامی افساد نماید همچو زنا و شرب خمر یا مال حرام هر سه واجب گردد و کفارت روزه نذر و عهد همچو کفارت رمضانست و کفارت قضای رمضان ده مسکین را طعام دادنست و اگر عاجز اید سه روز روزه بدارد و هر که در رمضان افطار نماید عمدا و حلال داند مرتد است و اگر حلال نداند دو بار تعزیر نمایند و نوبت سوّم بکشند و بعضی گفته‌اند نوبت چهارم‌

باب پنجم در مستحبّات و مکروهات‌

مکروه است خائیدن علک و چکانیدن دوائی در گوش و بینی بچیزیکه بحلق نرسد و زنانرا بوسه زدن و بازی کردن و در چشم کشیدن چیزی که در او مشک یا صبر باشد و فصد و حجامت کردن چون ضعف او رود و بوی کردن ریاحین و نرجس و برکندن دندان و حقنه بشیاف و تر ساختن جامه بر بدن و هزل کردن و مفاخرت بر دیگری نمودن و سفر کردن مگر از برای حج یا غزا یا ضرورتی یا بعد از گذشتن بیست و سه روز و نشستن زن در اب و خواندن شعر اگر چه حق باشد و سنّت است بسیار خواندن قران و دعا و تسبیح و استغفار و صدقه دادن و گشودن روزه‌داران و سحر خوردن و اگر چه باب باشد و در روزه واجبی مبالغه هست و در رمضان بیشتر و هر چند بصبح نزدیکتر باشد بهتر و باب روزه گشودن یا شیرینی همچو خرما و مویز یا شیر و از نماز مؤخر داشتن مگر انکه دیگری انتظار کشد و در شب اوّل ماه پیش زن رفتن و احیای شب قدر کردن با احیای شبهای فرد که شب نوزدهم و بیست و یکم و بیست و سوم است و خواندن سوره عنکبوت و روم در شب بیست و سوّم و اعتکاف گرفتن در دهه اخر و بر نوافل مواظبت نمودن و خواندن دعا نزد افطار اللّهم لک صمنا و علی رزقک افطرنا فتقبّله منّا ذهب الظّماء و ابتلت العروق و بقی الاجر اللّهم تقبّل منا و اعنّا علیه و سلّمنا فیه و تسلّمه و جائز است چشیدن و خائیدن نان از برای کودک و ریختن خوردنی در دهن مرغ و مکیدن انگشتری و مانند ان و مکروه است مکیدن استخوانها

باب ششم در بقیّه احکام‌

جائز نیست تأخیر روزه قضا از ان سالی که فوت شده باختیار و سنّت است در ان شتاب کردن و مکروه نیست در دهه ذی الحجه و روایتی که از امیر المؤمنین علی ع کرده‌اند ضعیف است پس اگر تأخیر کند از رمضان دیگر واجب باشد با قضا فدیه از هر روزی بیکمدّ طعام و دو مدّ سنّت است و اگر عزم قضا داشته باشد و لیکن مریض گردد یا زن حایض شود فدیه واجب نشود و قضا باید کرد و اگر مرض او از رمضان تا برمضان دیگر بکشد و به نگردد فدیه بدهد و قضا نباشد و بعضی گفته‌اند که قضا باشد و فدیه نباشد و بعضی بنابر احتیاط جمعکرده‌اند